Veelbelovend eerste deel van een nieuwe misdaadserie (3.5*)

“Stille schreeuw” met als onderschrift “Zelfs duistere geheimen blijven niet
verborgen” is het debuut van Angela Marsons. Het origineel is van 2015, maar
nu wordt de serie rondom Detective Inspector Kim Stone eindelijk in het
Nederlands uitgebracht.
In “Stille schreeuw” maken we kennis met Detective Inspector Kim Stone en
haar team als ze opgeroepen worden voor de moord op Teresa Wyatt. De moord
op deze schooldirectrice lijkt onderdeel te zijn van een heel gruwelijke serie van
gebeurtenissen die 30 jaar geleden is ingezet. Gebeurtenissen die ook Kim Stone
persoonlijk raken.
Angela Marsons zet met D.I Kim Stone een complexe vrouw neer. Een vrouw die
intelligent is, maar op sociaal gebied een enorme muur om zich heen heeft
getrokken door nare gebeurtenissen uit haar kindertijd. Ze komt over als een
vrouw met een gebrek aan emoties, maar de eerste kennismaking met haar als
ze bezig is met werken aan een van haar motors laat zien dat ze wel degelijk
diep voelt. Ze houdt van klassieke muziek en rijdt het liefst op haar Kawasaki
Ninja. Haar directe ondergeschikte D.S Bryant is een mooie en toch ook
enigszins voorspelbare aanvulling op haar vaardigheden. De patholoog heeft een
treffende omschrijving van hen “als een zoetzure saus”. Angela Marsons
beschrijft de vele karakters redelijk uitgebreid alhoewel ze vrij vaak “krachtige
gelaatstrekken” gebruikt bij de persoonsbijschrijvingen, en haar plaats- en
sfeerbeschrijvingen zijn dusdanig gedetailleerd dat je jezelf daadwerkelijk in “The
Black Country” waant. Dit komt het verhaal zeker ten goede. Het voelt filmisch
aan. Daarnaast is het verhaal intrigerend opgebouwd. De proloog voedt de
interesse en gedurende het verloop van het verhaal weet ze de interesse bij mij
vast te houden door de perspectiefwisselingen tussen de diverse personages,
waaronder de dader, zonder dat je weet wie de dader is.
Wat mij verder bevalt is dat het onderzoek eigenlijk gewoon traag verloopt, dat
het niet direct in volle vaart de juiste richting opgaat. Dat zorgt ervoor dat het
realistisch aanvoelt. De samenstelling van het team is wel enigszins
voorspelbaar, maar vooralsnog stoort dat niet. Wat mij verder bevalt is dat er
heerlijke Britse humor in voorkomt en dat ze op het einde de proloog mooi laat
samenkomen met de rest van het verhaal. Dat Angela Marsons dit met een twist
doet, maakt dat de plot een redelijk verrassend einde heeft.
Toch zijn er ook een paar dingetjes die mij net te zijn en dat zit het hem met
name in de actiescènes. Deze voelen net iets te onrealistisch c.q. te geforceerd
aan.

Al met al is “Stille schreeuw” mij zeker bevallen. Genoeg potentieel om een
goede serie te worden, die ik graag wil lezen.
Deel een in de Kim Stone serie krijgt van mij 3.5*