Lezersrecensie
Guilty by association
http://looneybooks79.blog/2023/02/10/het-moois-dat-we-delen/
Soumia woont bij haar vader en 11-jarige broertje Karim. Ze is net terug van vijf jaar weggeweest te zijn, omdat ze een gevangenisstraf heeft uitgezeten. En nu is ze bestempeld met het woord ‘Schuldig’ maar ook ‘Terrorist’! Nochtans is Soumia een jonge vrouw die haar weg zoekt in de wereld, in deze stad. Haar vader kan haar bijna niet aankijken, haar broer loopt zelfs een meter voor haar uit. Die stempel van terrorist kreeg ze nadat een bom ontplofte op een bus, waarbij zestien doden vielen. Alleen heeft zij de bom nooit geplaatst.
Ze zoekt haar weg tussen deze jungle van vingers die haar kant uit wijzen. Maar hoewel ze het hoofd buigt heeft ze veerkracht en laat ze zich niet onderdrukken door de haat jegens haar. En haar leven krijgt dan ook een wending, als Hassan, eigenaar van het kruidenierswinkeltje, haar een job aanbiedt.
Luc is een oude man, verbitterd en eenzaam. Het enige dat hem interesseert en waar ie zijn huis voor buiten komt is de voetbal. Zelf heeft ie als jonge snaak ook nog gevoetbald en was zelfs topscorer. Maar Luc draagt een groot verdriet met zich mee, namelijk de dood van zijn geliefde vrouw. Hij is niet meer zo goed te been en moet zich laten wassen door mensen van de thuiszorg. En zijn boodschappen haalt ie ook zelf niet meer, die laat hij aan huis leveren. En als de bel rinkelt, staat daar Soumia.
Beiden ontwikkelen een rare relatie. Soumia bloeit open maar Luc heeft een geheim, voor haar maar ook voor zijn schoonbroer en de mensen van de voetbal. Daar kan ie zo moeilijk een gesprek mee hebben tenzij het over de sport gaat. En als het geheim uit zou komen kan dit enkel slecht aflopen.
Dit is een heel ingrijpend verhaal met een onverwacht einde dat je echt verweesd achterlaat. Je voelt zoveel sympathie met de hoofdpersonages, niet onmiddellijk na kennismaking maar ze groeien naar je toe. Iets wat in het echte leven ook vaak gebeurt, met mensen die je net ontmoet hebt, heb je niet altijd onmiddellijk een klik. Ook met Soumia, Luc, Karim en Soumia’s vader voel je een afstand maar geleidelijk aan slinkt deze. En daar schuilt dan ook weer de kracht van Ishs schrijven in, de manier waarop hij échte mensen neerpent!
Wat Ish met dit verhaal ook wil doen is ons eens doen nadenken over de betrokkenheid van mensen bij misdaden, in dit geval een aanslag. En vooral hoe buitenstaanders kijken naar iemand die schuldig werd bevonden door een rechtbank en die daar dan ook een straf heeft voor uitgezeten. Doet de publieke mening er dan nog toe? Hebben buitenstaanders, niet betrokkenen, recht van spreken? Heeft de media geen rol in het veroordelen van iemand zonder echt diens rol te kennen? Dit boek werd drie jaar na de aanslagen in Brussel gepubliceerd en ik voel ergens dat de schrijver ons ergens wou doen nadenken over welke mening echt telt: die van de menigte of die van justitie?
Soumia woont bij haar vader en 11-jarige broertje Karim. Ze is net terug van vijf jaar weggeweest te zijn, omdat ze een gevangenisstraf heeft uitgezeten. En nu is ze bestempeld met het woord ‘Schuldig’ maar ook ‘Terrorist’! Nochtans is Soumia een jonge vrouw die haar weg zoekt in de wereld, in deze stad. Haar vader kan haar bijna niet aankijken, haar broer loopt zelfs een meter voor haar uit. Die stempel van terrorist kreeg ze nadat een bom ontplofte op een bus, waarbij zestien doden vielen. Alleen heeft zij de bom nooit geplaatst.
Ze zoekt haar weg tussen deze jungle van vingers die haar kant uit wijzen. Maar hoewel ze het hoofd buigt heeft ze veerkracht en laat ze zich niet onderdrukken door de haat jegens haar. En haar leven krijgt dan ook een wending, als Hassan, eigenaar van het kruidenierswinkeltje, haar een job aanbiedt.
Luc is een oude man, verbitterd en eenzaam. Het enige dat hem interesseert en waar ie zijn huis voor buiten komt is de voetbal. Zelf heeft ie als jonge snaak ook nog gevoetbald en was zelfs topscorer. Maar Luc draagt een groot verdriet met zich mee, namelijk de dood van zijn geliefde vrouw. Hij is niet meer zo goed te been en moet zich laten wassen door mensen van de thuiszorg. En zijn boodschappen haalt ie ook zelf niet meer, die laat hij aan huis leveren. En als de bel rinkelt, staat daar Soumia.
Beiden ontwikkelen een rare relatie. Soumia bloeit open maar Luc heeft een geheim, voor haar maar ook voor zijn schoonbroer en de mensen van de voetbal. Daar kan ie zo moeilijk een gesprek mee hebben tenzij het over de sport gaat. En als het geheim uit zou komen kan dit enkel slecht aflopen.
Dit is een heel ingrijpend verhaal met een onverwacht einde dat je echt verweesd achterlaat. Je voelt zoveel sympathie met de hoofdpersonages, niet onmiddellijk na kennismaking maar ze groeien naar je toe. Iets wat in het echte leven ook vaak gebeurt, met mensen die je net ontmoet hebt, heb je niet altijd onmiddellijk een klik. Ook met Soumia, Luc, Karim en Soumia’s vader voel je een afstand maar geleidelijk aan slinkt deze. En daar schuilt dan ook weer de kracht van Ishs schrijven in, de manier waarop hij échte mensen neerpent!
Wat Ish met dit verhaal ook wil doen is ons eens doen nadenken over de betrokkenheid van mensen bij misdaden, in dit geval een aanslag. En vooral hoe buitenstaanders kijken naar iemand die schuldig werd bevonden door een rechtbank en die daar dan ook een straf heeft voor uitgezeten. Doet de publieke mening er dan nog toe? Hebben buitenstaanders, niet betrokkenen, recht van spreken? Heeft de media geen rol in het veroordelen van iemand zonder echt diens rol te kennen? Dit boek werd drie jaar na de aanslagen in Brussel gepubliceerd en ik voel ergens dat de schrijver ons ergens wou doen nadenken over welke mening echt telt: die van de menigte of die van justitie?
1
Reageer op deze recensie
