Lezersrecensie
Is this it?
http://looneybooks79.blog/2025/08/09/de-verkavelingen/
“Is this it?”
De titel van deze recensie verwijst niet naar het gevoel dat ik heb over dit boek (integendeel, want ik beschouw dit als één van de must-reads van 2025) maar verwijst naar het nummer van de indie-rock band The Strokes die in het boek een kleine rol speelt en dit inspireerde me dan ook om de titel van hun song als titel van deze recensie te gebruiken...
Als in de lente van het verkiezingsjaar 2020, na een lange droogte, de Wildaalse vaart (een fictieve waterweg nabij het ficitieve Wildale waar het verhaal zich grotendeels afspeelt in) wordt gedregd wordt een fiets teruggevonden. Deze fiets wordt het uitgangspunt van een verhaal rond vriendschap en een jeugd die twintig jaar voorheen begon.
Robert Allemans' jeugdjaren worden overschaduwd door de dood van zijn moeder waardoor hij alleen opgroeit met zijn vader Jan-Francis, die zijn best doet om zijn zoon een aangename jeugd te bezorgen. Robert blijkt een gesloten introverte jongen te zijn die later dichter wil worden. Hij leert de heel extraverte Jennifer (Jenny) kennen die Robert meetroont en doet openbloeien. Jenny is de geadopteerde dochter van de rijke Van Puymvelde, die haar moeder in huis nam toen ze zwanger was. Dit zorgde natuurlijk voor het nodige schandaal in een klein dorp als Wildale. Kort daarop leren Robert en Jenny Wes kennen, Wes is eigenlijk een acroniem van Willem-Emmanuel Snick maar met die naam wil de jonge kerel niet door het leven gaan dus wil hij dat iedereen hem Wes noemt. Wes is de zoon van een gefaald acteur die na enkele jaren in de Verenigde Staten gewoond te hebben terug naar eigen land keert en zo in Wildale terecht komt, waar ze een nieuwbouw betrekken.
De drie jongeren vormen een drievuldigheid die hun eigen weg zoeken in het kleine dorp en later ook in het leven. Dit gebeurt door fouten te maken, te ontsnappen in alcohol en drugs, jonge verliefdheden en eerste hartbreuken en in muziek. Want waar Robert zijn weg zoekt in gedichten schrijven, vormen Wes en Jenny een band waarbij de elektrische gitaren doorheen de dorpslucht zinderen.
Maar net zoals het dorp geleidelijk aan verkaveld wordt tot een hippe randgemeente brokkelt ook de vriendschap tussen de drie jongeren geleidelijk aan af om uiteindelijk elk hun eigen weg te vinden tot een tragedie hun helemaal uit elkaar drijft!
Net zoals het schaakspel in het boek plaatst auteur Arthur Goemans elk personage op zijn plek op het speelbord vanaf het eerste hoofdstuk, waarbij elk personage en nevenpersonage in detail en een heel rijkelijk gevulde taal geïntroduceerd wordt aan de lezer. Hij schetst ook op een geweldige manier het dorpsleven zoals dat er in de jaren negentig van de vorige eeuw en de jaren tweeduizend aan toeging. Dit kan me altijd bekoren aangezien dit zoals steeds mijn nostalgisch trekje weet te raken. En als je dan ook nog eens de muziek uit deze periode verwerkt in het verhaal heb je me helemaal mee! (Dit boek heeft mijn indie-rockband periode terug een tweede leven gegeven trouwens waarbij ik bands zoals The Strokes, Stereophonics, Arctic Monkeys e.d. terug ben gaan beluisteren)
Het boek begint heel langzaam aan doordat de introductie van elk personage heel gedetailleerd gebeurt, maar eens het verhaal op dreef komt leest het als een sneltrein. Het verhaal zit vol onderhuidse humor en door de lijnen door merk je dat er ook een spanning voelbaar is van zodra je weet dat de fiets uit de vaart gedregd werd.
Maar wat me vooral in het boek beviel was de weerspiegeling van de jeugdigheid en de zoektocht van de hoofdpersonages naar hun plaats in de wereld (coming-of-age) in het kader van het dorpsleven waar niks geheim blijft en waar iedereen iedereen kent, waar roddels de kop opsteken, waar een veredelde kermiskoers de typische Vlaamse identiteit weergeeft en hoe Arthur de teloorgang van een dorpsbeeld een stem geeft onder het mom van vooruitgang. Geen enkel Vlaams dorp is veilig van de verkavelingen die van elk dorp een voorstedelijk gebied maken, waarbij natuur moet wijken voor beton. Vooruitgang of net het einde van het laatste stukje ongerepte natuur? Oervlaamse literatuur in zijn drang naar zelfvernietiging en politieke spelletjes.
Arthur Goemans woont en werkt in London. Hij is onderzoeker bij het Centre for the Governance of A.I., waar hij zich richt op de regulering van artificiële intelligentie. Hij volgde een cursus Creatief Schrijven aan de Schrijversacademie in Antwerpen en 'De Verkavelingen' is zijn literaire debuut. Het boek werd me door heel wat mensen aangeraden (met de melding: 'dit is echt iets voor jou') en ik kan enkel die mensen die me het boek aanraadden enorm dankbaar zijn omdat ze me op de weg van 'De Verkavelingen' hebben gebracht. Dit boek behoort alvast al tot één der favoriete literaire werken die ik in 2025 las!
“Is this it?”
De titel van deze recensie verwijst niet naar het gevoel dat ik heb over dit boek (integendeel, want ik beschouw dit als één van de must-reads van 2025) maar verwijst naar het nummer van de indie-rock band The Strokes die in het boek een kleine rol speelt en dit inspireerde me dan ook om de titel van hun song als titel van deze recensie te gebruiken...
Als in de lente van het verkiezingsjaar 2020, na een lange droogte, de Wildaalse vaart (een fictieve waterweg nabij het ficitieve Wildale waar het verhaal zich grotendeels afspeelt in) wordt gedregd wordt een fiets teruggevonden. Deze fiets wordt het uitgangspunt van een verhaal rond vriendschap en een jeugd die twintig jaar voorheen begon.
Robert Allemans' jeugdjaren worden overschaduwd door de dood van zijn moeder waardoor hij alleen opgroeit met zijn vader Jan-Francis, die zijn best doet om zijn zoon een aangename jeugd te bezorgen. Robert blijkt een gesloten introverte jongen te zijn die later dichter wil worden. Hij leert de heel extraverte Jennifer (Jenny) kennen die Robert meetroont en doet openbloeien. Jenny is de geadopteerde dochter van de rijke Van Puymvelde, die haar moeder in huis nam toen ze zwanger was. Dit zorgde natuurlijk voor het nodige schandaal in een klein dorp als Wildale. Kort daarop leren Robert en Jenny Wes kennen, Wes is eigenlijk een acroniem van Willem-Emmanuel Snick maar met die naam wil de jonge kerel niet door het leven gaan dus wil hij dat iedereen hem Wes noemt. Wes is de zoon van een gefaald acteur die na enkele jaren in de Verenigde Staten gewoond te hebben terug naar eigen land keert en zo in Wildale terecht komt, waar ze een nieuwbouw betrekken.
De drie jongeren vormen een drievuldigheid die hun eigen weg zoeken in het kleine dorp en later ook in het leven. Dit gebeurt door fouten te maken, te ontsnappen in alcohol en drugs, jonge verliefdheden en eerste hartbreuken en in muziek. Want waar Robert zijn weg zoekt in gedichten schrijven, vormen Wes en Jenny een band waarbij de elektrische gitaren doorheen de dorpslucht zinderen.
Maar net zoals het dorp geleidelijk aan verkaveld wordt tot een hippe randgemeente brokkelt ook de vriendschap tussen de drie jongeren geleidelijk aan af om uiteindelijk elk hun eigen weg te vinden tot een tragedie hun helemaal uit elkaar drijft!
Net zoals het schaakspel in het boek plaatst auteur Arthur Goemans elk personage op zijn plek op het speelbord vanaf het eerste hoofdstuk, waarbij elk personage en nevenpersonage in detail en een heel rijkelijk gevulde taal geïntroduceerd wordt aan de lezer. Hij schetst ook op een geweldige manier het dorpsleven zoals dat er in de jaren negentig van de vorige eeuw en de jaren tweeduizend aan toeging. Dit kan me altijd bekoren aangezien dit zoals steeds mijn nostalgisch trekje weet te raken. En als je dan ook nog eens de muziek uit deze periode verwerkt in het verhaal heb je me helemaal mee! (Dit boek heeft mijn indie-rockband periode terug een tweede leven gegeven trouwens waarbij ik bands zoals The Strokes, Stereophonics, Arctic Monkeys e.d. terug ben gaan beluisteren)
Het boek begint heel langzaam aan doordat de introductie van elk personage heel gedetailleerd gebeurt, maar eens het verhaal op dreef komt leest het als een sneltrein. Het verhaal zit vol onderhuidse humor en door de lijnen door merk je dat er ook een spanning voelbaar is van zodra je weet dat de fiets uit de vaart gedregd werd.
Maar wat me vooral in het boek beviel was de weerspiegeling van de jeugdigheid en de zoektocht van de hoofdpersonages naar hun plaats in de wereld (coming-of-age) in het kader van het dorpsleven waar niks geheim blijft en waar iedereen iedereen kent, waar roddels de kop opsteken, waar een veredelde kermiskoers de typische Vlaamse identiteit weergeeft en hoe Arthur de teloorgang van een dorpsbeeld een stem geeft onder het mom van vooruitgang. Geen enkel Vlaams dorp is veilig van de verkavelingen die van elk dorp een voorstedelijk gebied maken, waarbij natuur moet wijken voor beton. Vooruitgang of net het einde van het laatste stukje ongerepte natuur? Oervlaamse literatuur in zijn drang naar zelfvernietiging en politieke spelletjes.
Arthur Goemans woont en werkt in London. Hij is onderzoeker bij het Centre for the Governance of A.I., waar hij zich richt op de regulering van artificiële intelligentie. Hij volgde een cursus Creatief Schrijven aan de Schrijversacademie in Antwerpen en 'De Verkavelingen' is zijn literaire debuut. Het boek werd me door heel wat mensen aangeraden (met de melding: 'dit is echt iets voor jou') en ik kan enkel die mensen die me het boek aanraadden enorm dankbaar zijn omdat ze me op de weg van 'De Verkavelingen' hebben gebracht. Dit boek behoort alvast al tot één der favoriete literaire werken die ik in 2025 las!
1
Reageer op deze recensie
