Lezersrecensie
Oostende-manie
https://looneybooks79.blog/2024/05/04/kamer-in-oostende/
Oostende, de stad die mijn maand april heeft beheerst, overheerst en uiteindelijk ook mijn liefde ervoor heeft doen opflakkeren. Stad aan zee waar de geschiedenis en de toekomst dichter bij elkaar liggen dan je zou denken. Toen een aantal van mijn volgers op instagram mijn fascinatie zagen voor de stad aan de hand van de boeken die ik las, en zeker ook na het lezen van Georges van Koen Peeters, stelden ze me voor om deze ‘Kamer in Oostende’ van dezelfde auteur ook te lezen! En oh boy oh boy, ben ik blij voor de tip!
Het boek snijdt een aantal thema’s zoals liefde, verdriet, eenzaamheid en dat in de ‘Koningin der Badsteden’ en hij doet dit op een dusdanige fijnzinnige en melancholische manier dat je mee mijmert en fantaseert over de stad in de tijd van schilders zoals Ensor en Spilliaert en schrijvers zoals Hugo Claus, Roth, Zweig en een voor mij onbekende schrijvers Snoek en Duribreux.
En dit samen met schilder Koen Broucke! Die leerde ik kennen in de heruitgave van Boerenpsalm van Felix Timmermans waar hij de tekeningen/kunst in voorzag. Ook in dit boek komen heel wat van zijn kunstwerken voor trouwens! Oostendse zeezichten en beide heren geschilderd terwijl ze aan het Permekehuis op het gras rusten bijvoorbeeld!
Samen gaan de beide heren op zoek naar de Oostendse geschiedenis aan de hand van de voorgaand genoemde historische figuren en komen bij mensen terecht die in Belle Époque woningen in de stad wonen en waar de geschiedenis nog op te snuiven is (als de huizen tenminste nog aanwezig zijn) maar ook bij familieleden van de schrijvers of de plekken waar ze verbleven.
De chemie tussen de schrijver en de schilder is bizar te noemen in dit boek. Maar er groeit een vriendschap tussen de heren tijdens hun zoektocht die hen moet leiden naar wat ze zelf de ‘onvoltooid verleden Oostendse tijd’ noemen!
Het boek laat ons de grenzen van de tijd opzoeken (en vaak vervaagt die grens dan ook) en soms stap je van 2019 (wanneer het boek verscheen) plots terug in 1890 of 1950 en kijken we mee over de schouders van Ensor tijdens zijn het schilderen of Claus tijdens het schrijven.
Na Eric Min, een comic over Oostende in 1905, een boek over schrijvers die in Oostende waren in 1936 van Mark Schaevers en dan Kurt Van Eeghems epos over de Belle Époque, kwam Peeters met Kamer in Oostende en ja ook Georges! Vanwaar zijn fascinatie voor de stad Oostende (vanwaar die van mij)? Vanwaar de fascinatie voor de oude schrijvers en schilders?
Dit semi-autobiografische maar toch fictieve boek van Koen Peeters heeft mijn liefde voor de stad en de zee alleen maar groter doen worden.
Of dit boek nu het slotstuk zal worden van mijn Oostende-manie (en onrechtstreeks mijn Ensor-manie) zou me verbazen. Want ik heb ook nog de biografie liggen van een van ons meest omstreden koningen, Leopold II, die Oostende groot(s) maakte eind 19e eeuw, begin 20ste eeuw maar die ook natuurlijk bekender/beruchter is om het koloniale verleden van ons land. Ook dat wordt natuurlijk in het boek van Peeters aangekaart en laten we dat blijven doen want net als wereldoorlogen of huidige oorlogen mogen we nooit het verleden vergeten. Maar laat het verleden ook het verleden zijn.
Oostende, de stad die mijn maand april heeft beheerst, overheerst en uiteindelijk ook mijn liefde ervoor heeft doen opflakkeren. Stad aan zee waar de geschiedenis en de toekomst dichter bij elkaar liggen dan je zou denken. Toen een aantal van mijn volgers op instagram mijn fascinatie zagen voor de stad aan de hand van de boeken die ik las, en zeker ook na het lezen van Georges van Koen Peeters, stelden ze me voor om deze ‘Kamer in Oostende’ van dezelfde auteur ook te lezen! En oh boy oh boy, ben ik blij voor de tip!
Het boek snijdt een aantal thema’s zoals liefde, verdriet, eenzaamheid en dat in de ‘Koningin der Badsteden’ en hij doet dit op een dusdanige fijnzinnige en melancholische manier dat je mee mijmert en fantaseert over de stad in de tijd van schilders zoals Ensor en Spilliaert en schrijvers zoals Hugo Claus, Roth, Zweig en een voor mij onbekende schrijvers Snoek en Duribreux.
En dit samen met schilder Koen Broucke! Die leerde ik kennen in de heruitgave van Boerenpsalm van Felix Timmermans waar hij de tekeningen/kunst in voorzag. Ook in dit boek komen heel wat van zijn kunstwerken voor trouwens! Oostendse zeezichten en beide heren geschilderd terwijl ze aan het Permekehuis op het gras rusten bijvoorbeeld!
Samen gaan de beide heren op zoek naar de Oostendse geschiedenis aan de hand van de voorgaand genoemde historische figuren en komen bij mensen terecht die in Belle Époque woningen in de stad wonen en waar de geschiedenis nog op te snuiven is (als de huizen tenminste nog aanwezig zijn) maar ook bij familieleden van de schrijvers of de plekken waar ze verbleven.
De chemie tussen de schrijver en de schilder is bizar te noemen in dit boek. Maar er groeit een vriendschap tussen de heren tijdens hun zoektocht die hen moet leiden naar wat ze zelf de ‘onvoltooid verleden Oostendse tijd’ noemen!
Het boek laat ons de grenzen van de tijd opzoeken (en vaak vervaagt die grens dan ook) en soms stap je van 2019 (wanneer het boek verscheen) plots terug in 1890 of 1950 en kijken we mee over de schouders van Ensor tijdens zijn het schilderen of Claus tijdens het schrijven.
Na Eric Min, een comic over Oostende in 1905, een boek over schrijvers die in Oostende waren in 1936 van Mark Schaevers en dan Kurt Van Eeghems epos over de Belle Époque, kwam Peeters met Kamer in Oostende en ja ook Georges! Vanwaar zijn fascinatie voor de stad Oostende (vanwaar die van mij)? Vanwaar de fascinatie voor de oude schrijvers en schilders?
Dit semi-autobiografische maar toch fictieve boek van Koen Peeters heeft mijn liefde voor de stad en de zee alleen maar groter doen worden.
Of dit boek nu het slotstuk zal worden van mijn Oostende-manie (en onrechtstreeks mijn Ensor-manie) zou me verbazen. Want ik heb ook nog de biografie liggen van een van ons meest omstreden koningen, Leopold II, die Oostende groot(s) maakte eind 19e eeuw, begin 20ste eeuw maar die ook natuurlijk bekender/beruchter is om het koloniale verleden van ons land. Ook dat wordt natuurlijk in het boek van Peeters aangekaart en laten we dat blijven doen want net als wereldoorlogen of huidige oorlogen mogen we nooit het verleden vergeten. Maar laat het verleden ook het verleden zijn.
1
Reageer op deze recensie
