We need to talk about Raphaël

http://looneybooks79.blog/2025/04/09/pechstrook/

'Pechstrook' is de nieuwste roman van Kris van Steenberge, die in 2014 debuteerde met 'Woesten'. Voor mij is dit een kennismaking met de auteur (hoewel ik eerder vermeld boek al jaren in mijn boekenkast staan heb) dus was ik heel benieuwd naar dit boek.

Danny en Nicole leren elkaar kennen aan het eind van de jaren tachtig. Hij is truckchauffeur en lid van de harde supporterskern (lees: quasi hooligan) van 'The Great Old', de Antwerpse voetbalclub. Nicole is verzorgster en werkt in een woonzorgcentrum. Het leven is hun goed gezind want het huwelijk wordt gezegend met twee zonen, Raphaël en Hans-Peter. Maar een uitstapje naar Dinant wordt een regelrecht drama als Hans-Peter in zijn kinderwagen, voor de ogen van zijn ouders en broer, verongelukt. Doorheen de jaren overheerst dit verlies.

Hoewel twee jaar na het ongeval het gezin toch nog uitbreiding kent. Helena wordt dan geboren. Raphaël, die gebukt gaat onder een vreselijk schuldgevoel voor wat met zijn broertje gebeurde, ontwikkelt een verantwoordelijkheidsgevoel voor zijn zus en zal haar ten alle koste beschermen. Maar wanneer Helena besluit haar dansdromen na te jagen, dreigt de situatie te escaleren!

Kris pakt het verhaal wel slim aan door in het hoofd van de drie personages te dringen en aan de hand van hun herinneringen een verhaal op te bouwen dat steentje per steentje wordt gevormd… Raphaël geeft hij dan weer de kans zijn verhaal te vertellen door dat in een soort dagboek neer te pennen…

Verlies doet veel met een gezin. Kris van Steenberge onderzoekt in ‘Pechstrook’ hoe verlies ervoor zorgt dat ieder zich in zijn of haar eigen cocon opsluit en heil zoekt in een manier om dat verlies te verwerken.

En toch… toch heeft dit boek niet volledig aan mijn verwachtingen voldaan. Waren die te hoog gespannen na de vele positieve recensies en de lovende woorden over ‘Woesten’? (Die wil ik sowieso nog lezen dit jaar)

Hoe kan een boek met zoveel mooie zinnen, een diepe kijk op rouwen en op omgaan met verlies toch zo weinig connectie maken met een geoefend lezer als mezelf? Ik liet me leiden bij dit boek door enkele mensen die de auteur aanraadden en door enkele recensies die ik al las maar ik moet eerlijk zijn dat ik niet vond wat vele anderen (gelukkig voor de auteur) wel terugvonden in dit verhaal… voor mij werd er wat te veel rond de hete brij geroerd, kwam het shockeffect en het verhaal te traag op gang.

Wat als schuldgevoel en een wederzijds stilzwijgen de bovenhand nemen in je relatie en je familie? Wat als verantwoordelijkheidsgevoel een obsessie worden? Wat als trauma allesoverheersend wordt?