Een matig opvullertje

Ook de iconische inspecteur Helen Grace had een jeugd, alhoewel die verre van gemakkelijk was. En ook zij is haar carrière ooit als jong groentje begonnen. In Twee kleine visjes, een bundeling van de twee korte verhalen ´Alles in de wind´ en ´Schuitje varen´ komen deze tot nu toe nog vrij onbelichte periodes uit het bewogen leven van Helen Grace uitgebreid aan bod. Het eerste verhaal vertelt over het moment dat de 15-jarige Jodie Haynes (de echte naam van Helen Grace) zichzelf moet zien te verdedigen in een kindertehuis. In het tweede verhaal is Helen achttien en loopt ze stage bij de verkeerspolitie. Daar blijkt alleen al snel dat Helen meer bij de recherche thuis hoort.

---Alles in de wind---
Hoewel haar naam nooit ergens in de krant heeft gestaan, kennen alle maatschappelijk werkers en personeelsleden van kindertehuizen Jodie Haynes altijd al voordat ze haar voor de eerste keer hebben gezien. Twee jaar eerder heeft Jodies oudere zus Marianne op 16-jarige leeftijd hun ouders in hun slaap vermoord en dat heeft ook de destijds 13-jarige Jodie voor het leven getekend.

Marianne zit een straf van tweemaal levenslang in vrouwengevangenis Holloway uit en Jodie is inmiddels aan haar derde kindertehuis toe. Het is altijd weer loodzwaar om de nieuweling te zijn, maar dit keer weet Jodie al heel snel een vriendschap te sluiten. De even oude Gemma neemt Jodie onder haar hoede en beschermt haar tegen de meiden die zin hebben om haar te slaan of om haar spullen te stelen.

“De dagen daarop redt Gemma nog vele keren mijn hachje. Elk tehuis heeft zijn eigen karakter, zijn eigen regels en je moet snel in de gaten hebben wie van het personeel je moet ontlopen, welke kinderen je uit de weg moet gaan en hoe je ook maar het kleinste voordeel kunt scoren als het gaat om karweitjes, slaapzaalafspraken en eten. Als de kok je mag, is je leven uit te houden; er is nooit genoeg eten en is altijd een arme ziel die niks krijgt. Maar Gemma stopt de kok stiekem sigaretten toe en heeft het dus goed voor elkaar. Als haar nieuwe vriendin profiteer ik daarvan mee.”

Jodie komt er wel op een keiharde manier achter dat die vriendschap van Gemma een hele hoge prijs heeft.

---Schuitje varen---
Helen (Jodie heeft haar naam inmiddels aangepast om haar verleden achter zich te laten) is inmiddels net afgestudeerd van de politieacademie en nu is ze als piepjonge beginneling op verschillende afdelingen ervaring op aan het doen. Data-analyse heeft ze al gehad en dat vond ze maar saai. De wijkpolitie vond ze wel de moeite waard, maar nu ze bij de verkeerspolitie stage aan het lopen is voelt ze zich als een vis in het water. Ze vindt het werk erg leuk en afwisselend, maar het zijn vooral die motor en het bijbehorende leren uniform waar haar hart sneller van gaan kloppen.

Op een dag wordt Helen naar een ongeluk op de A36 geroepen. Als ze daar met haar motor aankomt, blijkt dat er een jonge man de snelweg op rende en vervolgens is aangereden. Hij heeft het niet overleefd. Helen vraagt zich meteen af waarom die man de weg op rende. En waarom hij helemaal niets bij zich had, geen portefeuille in zijn zak, geen tas, geen sieraden.

“Vreemder nog was het feit dat de jongeman blootsvoets was. Schoenen kunnen worden afgerukt bij een zware botsing, maar Helen zag niets van dien aard in de buurt liggen. Bovendien had ze nog nooit meegemaakt dat iemands sokken werden afgerukt bij een ongeluk, en toen ze zich bukte om zijn voeten te bekijken, werd haar belangstelling nog groter. De voetzolen waren helemaal kapot en zijn enkels waren diep ingekerfd. Die verwondingen waren niet te wijten aan de botsing. Waarschijnlijk had hij ze vóór het ongeluk opgelopen. Maar hoe dan, en waarom?”

Deze vreemde zaak laat Helen niet los en geheel tegen het protocol in gaat ze verder op onderzoek uit.

---Een matig opvullertje---
Als die-hard fan van Helen Grace wil ik iedere letter die ooit over haar is geschreven lezen, dus ook deze prequel die zich ver voor de periode van het eerste deel uit de serie – Iene Miene Mutte – afspeelt. Maar als ik heel eerlijk ben, vond ik deze twee korte verhalen behoorlijk tegenvallen. Met name het verhaal Alles in de wind vond ik afgeraffeld overkomen en de schrijfstijl is ook een stuk minder dan ik van M.J. Arlidge gewend ben.

Het tweede verhaal is wat beter, maar voelt uiteindelijk net zo zielloos aan als het eerste verhaal. Het is alsof de uitgeverij Arlidge heeft gedwongen om tussentijds met een zoethoudertje naar de fans te komen en dat hij snel even wat op papier heeft gekwakt om daaraan te voldoen. Het resultaat is een erg matig opvullertje dat nauwelijks wat aan de serie toevoegt.

Natuurlijk, er is een kansje dat mijn gebrek aan enthousiasme over dit boek met mijn recente reading slump te maken heeft. Maar ik ben er vrij zeker van dat mijn eindoordeel zonder leesdip hetzelfde zou zijn geweest. Kennelijk is niet alles wat M.J. Arlidge publiceert absoluut het lezen waard.

Deze recensie is ook op mijn blog gepubliceerd: https://loortjeleest.nl/