Bigi brasa

Met Johannes mee naar Suriname. Het land waar zijn moeder vandaan komt. Eerlijk gezegd heeft het nooit op zijn verlanglijstje gestaan en gaat hij er pas als hij eind 20 is voor het eerst naar toe. Zijn moeder volgt hem een paar dagen later.

Hij heeft zich altijd een Nederlander gevoeld, niks halfbloed. Het komt op mij over dat hij ook met die instelling naar Suriname gaat. Daar ontdekt hij volgens mij dat Suriname ook echt een deel van hem is en staat hij er meer bij stil wat zijn moeder heeft moeten meemaken, door min of meer gedwongen haar land te verlaten.

De schrijver neemt je mee op reis. Je proeft de sfeer van het land. Wat ik erg leuk vind zijn de Surinaamse woorden en zinnen waar het boek mee doorspekt is. (Heb ik ook eens iets aan de straattaal die mijn tienerdochter me leert). Leuk boek, blij het gelezen te hebben maar niet een boek die enorme indruk op me heeft gemaakt.