Tosca

‘Vaak heb ik gedacht: zij is een gesloten boek; beter dan ik kan niemand haar lezen.'

Deze zin, die op de achterzijde van het boek staat, maakte mij heel nieuwsgierig naar het verhaal. Ik vond het idee van een vertaler als hoofdpersonage die een stil en teruggetrokken meisje probeert te 'vertalen' heel boeiend. In het begin leek het wel oké, hoe May aanbood om Aline te helpen en de weinige info die het meisje haar gaf leek te kunnen kloppen. Maar al snel stel je je vragen als lezer. Ook andere personages wijzen May hierop, klopt het wel wat Aline haar vertelt? De spanning bouwt snel op en het was moeilijk om het boek aan de kant te leggen. Je wordt meegevoerd in de gedachtengang van May tot het niet meer duidelijk is wat je moet geloven en de vraag rijst wie hier eigenlijk wie parasiteert. Aangezien vertalen een belangrijk thema was, vond ik het leuk dat er toepasselijke gedichten in de roman verwerkt waren en verwijzingen worden gemaakt naar de Russische vertalingen waar May mee werkt. De twee hoofdpersonages raken almaar meer verstrikt met elkaar en je merkt als lezer dat het niet klopt, dat ze hier een einde aan moeten brengen, maar geen van beide lijkt hiertoe in staat. Op het einde van de roman komt nog een brief die mij al het vorige nog meer in vraag deed stellen en ik bleef achter met een gevoel van onzekerheid wie of wat ik er nu van moest geloven. Door de intrigerende personages en boeiende schrijfstijl bleef ik lezen en ik vind het dus zeker een aanrader.