Een heerlijk boek met een diepere verhaallijn

Fanny Cloutier
Of het jaar waarin ik bijna mijn puberteit verpestte

“De tijd doet echt precies wat hij wil met mensen. Je wilt graag dat hij snel gaat op momenten als deze, maar hij verstrijkt traag, met eindeloos getik.”

Synopsis:
Ik heb vaak horen zeggen dat met iets beginnen het moeilijkste in het leven is.
Dus 3-2-1: START.
Ik heeft Fanny Cloutier, ik ben veertien jaar, bijna vijftien, maar nog niet helemaal om eerlijk te zijn, en de twee dingen die ik het beste kan zijn tekenen en lijden (ja lijden) onder de vreemde beslissingen van mijn vader.
Eh, tegen wie heb ik het eigenlijk?
Als je dit leest, betekent dat dat mijn dagboek:
A gevallen is in de metro (ach, ik ga nooit met de metro dus wat zeg ik nou weer?)
B erger. Dat het uit mijn tas is gegleden vlak voor de ingang van school (OMG zorg dat dat niet zo is)
C of internationale ramp, dat jij mijn vader bent.
Dit jaar heb ik op een haar na mijn puberteit verpest en ik weet een ding heel zeker: dagboek zonder jou was het me nooit gelukt.

Het eerste wat in het oog springt als je dit boek oppakt is de kleurrijke cover. Ook dit titel met ondertitel trekt meteen je aandacht en zet je aan het denken.
Het boek is geschreven in echt dagboekstijl: met verschillende kleuren, tekeningen en dergelijke. Dit leidde mij persoonlijk soms wel af, en ook moest ik soms even kijken waar het verhaal verder ging.

En in het begin denk je ah alweer een puberverhaal. Maar dit verhaal heeft een dubbel laagje want je gaat met Fanny samen ook achter de waarheid komen van de dood van haar moeder. En je leert waarom ze haar familie lang niet gezien heeft.
Deze laag zorgt ervoor dat je een mooi verhaal leest. Een verhaal wat je in eerste instantie niet verwacht.

Dit boek is echt een aanrader voor pubermeisjes maar ook voor ieder ander die een mooi verhaal kan waarderen.

Heb jij ooit een dagboek bijgehouden?