Feelgoodroman

Het zal je maar gebeuren. Als rechtgeaarde Hebban-fan, ga ik vaak af op de waardering van andere lezers om nieuw leesvoer aan te schaffen of uit te lenen in de plaatselijke bib. Dit boek(je) van de voor mij onbekende Carlita van Rossum kreeg de onwaarschijnlijke score van 5 sterren, akkoord van slechts 3 lezeressen, maar toch waren ze unaniem in hun beoordeling. Ik moet tot mijn scha en schande bekennen dat ik me hier niet bij kan aansluiten, mlisschien omdat ik een mannelijke lezer ben, en me toch wat geërgerd heb aan de zeemzoete opeenvolging van geluksmomenten. Voor mij overstijgt de plot niet die van een stationsrommannetje. Met uiteraard een goede afloop en alleen maar toffe mensen. Het boekje is slechts 128 pagina's dik, dus verwacht geen psychologische karakterisering van de hoofdrolspelers. Het is en blijft een feelgood romannetje. Wat ik bovendien totaal overbodig vond waren de 17 pagina's vertaling van het Fries naar het Nederlands van de dialogen die eerder in het boek te lezen waren. Je moet al van ver komen (Vlaanderen?) om de betekenis van de Friese zinnetjes niet zelf te vatten, al is het maar door de context. Ik denk wel dat ik eens een tripje naar Harlingen en Terschelling ga ondernemen. Dat heb ik dan toch maar mooi overgehouden aan het lezen van dit boek.