Bevreemdend

Eerlijk ? Deze korte novelle zou ik nooit hebben gelezen als die niet geschreven werd door een Nobelprijswinnaar. Jon Fosse was een onbekende naam, terwijl ik toch al heel wat Noorse schrijvers heb gelezen (Scandinavië in zijn geheel heeft een onuitputtelijke bron van schrijftalent lijkt het wel). Daarvan gaat mijn absolute voorkeur naar Karin Fossum. Toen ik enkele jaren geleden sprak met een Noorse collega, wist mij die te vertellen dat ze nog nooit van Fossum gehoord had. Blijkbaar is de bekendste schrijver van Noorwegen Jo Nesbo. Maar tenzij je een liefhebber bent van griezelige thrillers, is dat toch niet echt wereldliteratuur. Jon Fosse dan maar, een nieuwe naam, een nieuwe ontdekking. Een novelle van een kleine 70 bladzijden, een surrealistische stijloefening lijkt het wel. En zoals vaak met surrealisme moet je het verklarende overstijgen. Het bizarre verhaal gaat over een man die zich uit verveling vastrijdt op een boswegel en dan besluit rond te struinen in een aardedonker bos. Voortdurend denk je dat dit een nare droom is, en dat de man op de laatste pagina badend in het zweet wakker wordt. Mooi niet. De bizarre ontmoetingen met zijn vader en moeder, een onbekende blootvoetse man in maatpak en een 'stralend wit wezen', doen je algauw aan de dood denken. Zelfmoord? Wie zal het zeggen? Zoals alle surrealistische werken is een verklaring niet essentieel, maar is het de manier van veruitwendigen die de kunst vormt. Ook door het taalgebruik (veel herhalingen) is het een merkwaardig boekje. Nobelprijsstuf? Dat betwijfel ik toch.