Hoe moederschap en vereenzaming je geest je volledig in zijn greep kunnen nemen.

Het débuut van Kyra Wilder, In Zwitserland zijn we stil, vertelt het verhaal vanuit het perspectief van Erika, die samen met haar man en twee jonge kinderen vanuit de VS naar Zwitsterland vertrekt, waar haar man een belangrijke job krijgt aangeboden. Zelf heeft ze haar job opgegeven bij de geboorte van haar eerste kindje, omdat ze moederschap relateert aan een vorm van jezelf wegcijferen.

Van in het begin is het duidelijk dat Erika zich als een vreemde voelt, niet alleen in dit nieuwe land waar ze de taal niet machtig is, maar ook binnen haar eigen gezin.
Het moederschap eist haar volledig op. Slaapgebrek en de eenzaamheid in de nieuwe woonomgeving doen de rest. Erika raakt steeds verder weg van het rechte pad en de realiteitszin is na verloop van tijd ver te zoeken.
De zorg voor haar twee kinderen en de voortdurende afwezigheid van haar man zorgt ervoor dat ze volledig vervreemd, waanvoorstellingen krijgt. Angst neemt de bovenhand. Ze durft als het ware het appartement niet meer uit en leeft in een droomwereld waar ze haar kinderen mee in betrekt.

Geen luchtig verhaal om onder de kerstboom te lezen want Kyra Wilder beschrijft het beklemmende gevoel dat Erika steeds vaker voelt zeer goed. Je word als lezer in dat gevoel meegezogen, het grijpt je bij momenten bij de keel. Het verhaal is geschreven in de ik-vorm.
Het verhaal is een rollercoaster van gevoelens, van begin tot eind. Van zodra je denkt dat je het allemaal wel hebt gehad wordt het toch nog iets heftiger.

Het is niet altijd duidelijk wat realiteit is en wat waanbeelden zijn. Er is veel om over na te denken na het beëindigen van het boek. Een ideaal boek om te bespreken in een leesclub, want interpretatie kan op verschillende manieren en je zet de andere aan het (her)denken.

Het is een zwaar droevig verhaal qua inhoud, maar het leest vlot.
Ik vond het een goed boek, maar door de zware inhoud en de trage voortgang, geef ik het 3 sterren.