Landlijnen, vervagen van een sterke verhaallijn.

Het boek "Het zoutpad" was absoluut het sterkste boek uit de reeks. "De wilde stilte" vond ik al wat minder en "Landlijnen" haalde helemaal niet het niveau van "Het zoutpad". Alhoewel het een boeiend reisverhaal blijft, zit er minder verhaal in en is het meer een beschrijving van de tocht en de omgeving.
Je komt minder in het verhaal en het leven van Raynor en haar man Moth dan in de voorgaande boeken. Het lijkt wel een cliché van de voorgaande tochten en alhoewel deze tocht voor hen beiden als de zwaarste wordt ervaren, creëert Raynor hier een bepaalde afstand zowel naar de lezer toe als naar de mensen die ze onderweg ontmoeten. Zelfs tussen Raynor en Moth voel ik minder verbondenheid als voorheen.
Ik geef nog 4 sterren omdat het me toch heeft aangegrepen, maar mocht ik dit boek als eerste gelezen hebben zou ik de vorige twee waarschijnlijk niet aanschaffen.