Heeft het zin?

Als er een nieuw boek van Morosinotto verschijnt, krijg ik de kriebels in mijn buik. Zou het weer net zo’n sensatie zijn als het vorige? Het eerste boek dat ik van Davide Morosinotto las is Het geheimzinnige horloge van Walker & Dawn: een uniek, verrassend en fantastisch vormgegeven verhaal over een groep kinderen die Amerika doorsteekt op zoek naar een stel misdadigers. Ook de boeken daarna stelden niet teleur: stuk voor stuk mindblowing en door de onverwachte wendingen in het verhaal zit je steeds op het puntje van je stoel.

En nu is daar De laatste jager… zou het weer net zo overweldigend zijn als zijn vorige boeken?

Een groep kinderen, zo’n 10000 jaar geleden, zijn aan hun lot overgelaten na een grote brand in hun kamp: iedereen is omgekomen, behalve zij. Onze verteller Roqi is een onzekere, jonge jongen die zich graag wil bewijzen. Zijn vrienden hebben hun ‘gave’ al ontdekt, maar hij weet nog niet wat zijn unieke talent is.

Het verhaal is spannend, maar er komt een moment dat je merkt: dit is toch wel een zeer geraffineerd verhaal. Gaandeweg realiseer je je dat jij als lezer ook een jager/verzamelaar wordt en meeleeft met Roqi tijdens zijn zoektocht naar voedsel en tijdens de jacht. Dat is het ambacht van Morosinotto: zo schrijven er niet veel.

“Er is niks mooiers dan de jacht, voor degene die jaagt. Er is niks angstaanjagender, voor degene op wie gejaagd wordt. En er is niks saaiers, voor degene die alleen maar moet wachten.”

Het einde van het verhaal is heftig. Het komt allemaal bij elkaar maar het is niet zoetsappig. Roqi vraagt zich af wat het allemaal voor zin heeft gehad, al zijn pogingen om zich te bewijzen. Uiteindelijk zijn er alleen maar verliezers. Een boodschap die de schrijver ons vast op het hart wilde drukken.

“Dus wat is nu de zin van dit alles geweest? Ik heb eigenlijk geen idee. Of toch: toen alles begon was ik een jongetje op zoek naar zijn plek in de stam. Die stam bestaat niet meer, en toch weet ik dat ik me kan redden, dat mijn reis pas net is begonnen.”

De zwart-wit illustraties op hele spreads brengen ons naar de oertijd. Er staan dieren en planten op die we nu nog steeds kennen, maar ook soorten die zijn uitgestorven. Roqi en zijn vrienden geven hun eigen namen aan de dieren, die vaak gebaseerd zijn op het geluid wat ze maken (kwakwakers) of hun voorkomen (dikhuid). Ook de manier waarop ze communiceren is bijzonder: ze sturen berichten die op telepathie gebaseerd lijken te zijn.

Morosinotto heeft een overtuigend verhaal geschreven over een periode uit onze geschiedenis waar geen geschreven bronnen van zijn overgeleverd. Hij verstaat de kunst van het fantaseren en tegelijk onderzoek doen naar wat er wel bekend is over die tijd. Daarmee slaagt hij erin om een jongen tot leven te laten komen die een spectaculaire ontwikkeling doormaakt.