Een interessante invalshoek voor een WO II verhaal

Via het 'Selfpub café boeken auteurs lezers' op Facebook kreeg ik de debuutroman van O.G. Wilkins opgestuurd in ruil voor een recensie.
Op de voorkant een groengrijze foto van een mistig landschap met bomen en een legertruck. Deze cover laat al iets zien van de inhoud van het verhaal en maakt direct duidelijk wie de man met zwarte laarzen moet zijn, namelijk een Duitse officier in Wereldoorlog II.

De zesjarige Nina woont in 1943 met haar Joodse familie op het Duitse platteland dichtbij Berlijn. Ze wanen zich veilig voor de jodenvervolging omdat ze een heel teruggetrokken leven leiden. Toch worden ze ontdekt als op een koude winternacht een naziofficier dichtbij hun boerderij autopech krijgt. Nina overleeft als enige van haar gezin de oorlog en woont in 1967 in Frankrijk met haar man. Als haar man bij haar weggaat komt Nina in een zware depressie terecht. Als ze in een rusthuis gaat werken ontmoet ze een oude man in een rolstoel. Hij zal haar leven voorgoed veranderen.

Het verhaal is dus geschreven vanuit het perspectief van Nina, maar speelt zich af in twee verschillende tijden. De tijd in Frankrijk is chronologisch, de tijd in Duitsland springt wat heen en weer. De stukken over Duitsland zijn schuingedrukt, en alle hoofdstukken hebben een datum erboven staan, hierdoor raak je niet de weg kwijt terwijl je door de tijd springt. Hoewel de stukken over Duitsland en Auschwitz als terugblikken geschreven zijn, is het wel duidelijk dat het het vertelperspectief van een jong kind is. De onschuld en de onwetendheid van Nina komt mooi naar voren.

Vanuit de flaptekst had ik al een vermoeden hoe het verhaal zou lopen en ondanks dat dit vermoeden bleek te kloppen heb ik toch met veel plezier en interesse gelezen en wilde ik het niet wegleggen.Ik las het boek in twee dagen uit. Uiteindelijk kreeg het verhaal toch nog een interessante wending die het boek helemaal geslaagd maakte.

Wilkins heeft in een korte roman, net iets meer dan 150 pagina's, een mooi beeld gegeven van de invloed van de Tweede Wereldoorlog op het leven van een vrouw die ten tijde van die oorlog nog heel jong was. Het vertelt over verdriet, onrechtvaardigheid, wraak en vergeving. Af en toe vond ik het verhaal wat snel gaan, waardoor het niet altijd even geloofwaardig overkwam en de zinnen en woorden (bijvoorbeeld wenen in plaats van huilen) voelden voor mij als Nederlandse lezer soms wat vreemd. Aangezien de schrijfster woonachtig is in België kan haar dat niet kwalijk genomen worden. Van mij had het boek echt wel wat langer mogen zijn, zodat de verhaallijn iets meer uitgebreid kon worden en vooral het gedeelte na de ontdekking wie de oude man in de rolstoel is, wat minder snel voorbij zou zijn. Van mij had het einde ook heel anders mogen zijn, dat was denk ik spannender geweest. De humor, vooral tijdens de beschrijvingen van Nina's werk in het rusthuis maakten het boek ook af en toe lekker luchtig. Ik heb een aantal keer hardop gelachen.

Al met al een geslaagd debuut waarbij ik vooral het verschil in toon tussen de zesjarige en de dertigjarige Nina heel mooi getroffen vond. Ik ben benieuwd naar een nieuw verhaal van deze schrijfster.