Ieder mens is uniek!

"Fantastisch! Ik zet hem hier morgen af, met zijn koffer en een envelop met instructies. Instructies? Vroeg ik me af. Dat zei ik alleen niet hardop".

Als de buurman van Pangiota vraagt of zijn zoontje Agapios 20 dagen mag komen logeren omdat hij onverwachts weg moet voor zijn werk, stemt ze toe. Lazaros (de buurman) geeft een brief met instructies mee en vertrekt. Pangiota stopt deze ongelezen in haar jaszak en dan kan de logeerpartij beginnen.

Het verloopt niet zoals Pangiota had verwacht. Ze organiseert feestjes en heeft veel met kinderen te maken maar Agapios gedraagt zich "anders". Ze weet niet dat hij autisme heeft en begrijpt hem niet. Als ze hem wil verrassen raakt hij van slag, hij lijkt soms boos om kleine dingen, wil het liefst alleen spelen, heeft bepaalde eetvoorkeuren en kan "blijven hangen" in een bepaald onderwerp.

Pangiota doet haar best maar het pakt allemaal anders uit dan verwacht. Zij en Agapios begrijpen elkaar niet, Pangiota's geduld wordt op de proef gesteld en ze heeft het idee dat ze iets verkeerd doet. Langzaam begint ze hem iets meer te begrijpen en ziet ze dat "dit kleine monstertje" een speciale jongen is.
Als Agapios weer naar huis gaat, leest Pangiota de instructies....

"Ik ben geen monster" is geschreven voor kinderen vanuit het perspectief van Pangiota (de auteur). Het verhaal bevat enkele zwart/wit illustraties. De auteur heeft een luchtige manier van schrijven en verwerkt de nodige humor in het verhaal.

Je voelt als lezer de onmacht van Pangiota, maar ook van Agapios. Het lijkt alsof ze een andere taal spreken. Gaandeweg het verhaal verandert er iets en zie je dat de twee elkaar beter leren begrijpen.

Het is in werkelijkheid nogal onwaarschijnlijk en onverstandig dat iemand een kind met Asperger vrij onverwacht bij een buurvrouw afzet en alleen een lijst met instructies geeft (die vervolgens niet gelezen worden). Nu moest Pangiota het zelf ontdekken wat voor veel stressvolle situaties zorgt. Echter, voor dit boekje werkt het wel omdat de auteur hiermee kan laten zien wat niet of juist wel helpend kan zijn in de omgang met iemand met Asperger.

De auteur is zelf moeder van een kind met Asperger en dit boekje is gebaseerd op haar ervaringen. Op haar website is te lezen dat het boekje enkele basiskenmerken van autisme presenteert. Dit komt duidelijk naar voren in het verhaal. De manier waarop Agapios reageert, de overprikkeling, het "fladderen", maar ook de preoccupaties. ASS is complex en in mijn werk zie ik grote verschillen per persoon (sowieso is iedereen uniek). Dit boekje is niet heel genuanceerd maar het is een boek gericht aan kinderen en kan wel meer begrip kweken voor mensen die zich "anders" gedragen. Ik ben wel benieuwd wat kinderen vinden van de schrijfstijl aangezien het vanuit het perspectief van een volwassene geschreven is, ook al is de taal begrijpelijk.

Mijns inziens leent het boek zich goed om het samen met een kind te lezen en er dan over door te praten, en je te verplaatsen in Agapios. Is hij lastig, of begrijpt hij het niet en voelt hij zich onveilig. Zo leren kinderen dat iedereen uniek is en dat we allemaal een gebruiksaanwijzing hebben en...dat een kind dat zich anders gedraagt geen monster is!

"Ik ben geen monster. Ik ben een jongetje, papa... Ik ben geen monster, zeg ik je. Ik ben Agapios"

Ik wil Uitgeverij Dutch Venture Publishing en het Boekencafe hartelijk bedanken voor dit recensie exemplaar.