Meer dan 6,8 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Een moeder over de zelfgekozen dood van haar zoon.

Maartjeleest 18 oktober 2025
"Je denkt hem nog eens dood. Mike heeft gelijk. Ik denk veel te zwart. Ik moet het loslaten. Elon is verstandig, hij is wijs. Hij heeft de wereld aan zijn voeten. Hij heeft hulp, hij geeft het leven heus wel een kans. Hij komt hier doorheen. Ik ben er ook doorheen gekomen. Ik ben het levende bewijs"

Na enkele dagen niets gehoord te hebben van haar zoon Elon, weet Marjolein Voorberg dat haar angst waarheid is geworden. Haar zoon leeft niet meer.

"Ik was te laat om je weg te slepen voor de poorten van de dood. Jammerlijk te laat. Daarin heb ik gefaald. Bankroet van een moederschap. Moeders brengen hun kinderen ter wereld om te leven. Niet om ze te begraven. Niet om ze te overleven."

Marjolein had al een bonusdochter die in Israël woont, toen zij op latere leeftijd nog twee keer moeder mocht worden. Elon is een gevoelige en intelligente jongen, die weet wat hij wil. Hij laat niet snel het achterste van zijn tong zien, wil niemand belasten en heeft een heel groot hart. Elon heeft een trouwe vriendengroep, is heel muzikaal, creatief, sportief en kan goed leren. Op zijn negende wordt hij gediagnosticeerd met "Gilles de la Tourette".

Elon denkt veel na, als kind vraagt hij zijn moeder of we altijd moeten denken. Meditatie blijkt hem later rust te geven. Als hij wat ouder is gaat hij experimenteren met verdovende middelen, niet zomaar in het wilde weg, maar met nauwkeurige berekeningen, hij wil zich beter voelen. Als Marjolein informeert naar hoe het met hem gaat krijgt ze vaak hetzelfde antwoord: "pittig". Elon zoekt zelf hulp, maar uiteindelijk gebeurt waar Marjolein altijd bang voor is geweest.

"Pittig" is het indrukwekkende verhaal van een moeder die haar zoon verliest door suïcide, een moeder die op zoek gaat naar wat haar zoon nagelaten heeft. Een moeder die houvast vindt in het schrijven:

"Wat ik wil schrijven, ik moet schrijven. Het is mijn traumatherapie. Mijn eigen EMDR. Mijn Elon Moeder Dood Realisatie".

En schrijven kan ze...het boek is fragmentarisch geschreven, met terugblikken naar het verleden van haar zoon maar ook van haar eigen leven en haar gezin. Elk hoofdstuk is verdeeld in korte paragrafen, die met elkaar een geheel vormen. De auteur deelt ervaringen, maar schrijft ook over haar gedachten, zorgen, angsten, vragen, en onmogelijke antwoorden omtrent haar zoon en spreekt hem in haar boek ook geregeld aan. Ze probeert grip te krijgen op wat er gebeurd is en maakt daarbij gebruik van haar eigen herinneringen, dingen die bewaard zijn gebleven maar ook van wat schrijvers en dichters haar aanreiken. De vriendengroep van Elon komt nog steeds jaarlijks bij Marjolein en haar man over de vloer voor een samenkomst.

De auteur vertelt eerlijk en open haar verhaal, haar rauwe emoties, haar kwetsbaarheid, maar ook haar kracht, het komt allemaal aan bod. Haar gevoel voor taal is zichtbaar. Ze schrijft op indringende wijze, het verhaal kruipt onder je huid, laat je niet los. De pijn en het gemis zijn voelbaar.

De flaptekst zegt het al, dit boek is niet alleen een rouwmemoir. Ja, het vertelt het verhaal van Elon maar het is een groter verhaal, een verhaal over liefde en loslaten, een verhaal over verdriet maar ook een verhaal van veerkracht. Een verhaal waar mensen herkenning in kunnen vinden en hoop uit kunnen putten.

Ik heb bewondering voor Marjolein, voor haar proces, maar ook voor haar openheid. Wat een waardevol boek, een boek waar ik zoveel meer over zou kunnen schrijven. Een boek dat niet zomaar te vatten is in een recensie. Een boek dat ik van harte kan aanbevelen.

Ik wil Marjolein Voorberg (MAS communicatie) en Het Boekencafe hartelijk bedanken voor dit recensie exemplaar.

Enkele mooie zinnen (waar het boek vol mee staat)

"Op het moment dat je leven wordt opgeschud door een verlies met enorme impact klopt het verhaal niet meer dat je over jezelf vertelt".

"Ik ben zo'n moeder die het ergst denkbare is overkomen en ik functioneer nog. Dat moet worden afgestraft"

"In mijn zoon heb ik een deel van mezelf verloren en de IK die ik kende is opgehouden te bestaan"

"Mijn leven ligt aan scherven, de samenhang is verdwenen. Waar ik zoveel jaren onderhuids bang voor ben geweest is gebeurd. Hij is weg. Ik ben hem kwijt"

"Blessuretijd. De reguliere speeltijd is voorbij, het fluitsignaal heeft geklonken. De horizon van de dood is binnen handbereik. Mijn tijd van leven is beperkt door het verlies. Ik zal niet meer scoren. De tijd die me rest beleef ik intenser omdat er niets meer is om na te streven. Het is alleen nog doorspelen, en wel zo goed en zo fijn en zinvol mogelijk".


Reageer op deze recensie

Meer recensies van Maartjeleest

Gesponsord

Is Liften naar de hemel van Lex Paleaux jouw favoriete boek van het jaar? Stem nu!

Is De nomade van Anya Niewierra jouw favoriete boek van het jaar? Stem nu!

Is Beladen huis van Christien Brinkgreve jouw favoriete boek van het jaar? Stem nu!

Is Het huis met de palm van Esther Verhoef jouw favoriete boek van het jaar? Stem nu!

Is De verwarde cavia terug op kantoor van Paulien Cornelisse jouw favoriete boek van het jaar? Stem nu!

Is Meneer Putmans ziet het licht van Hendrik Groen jouw favoriete boek van het jaar? Stem nu!

Een ontroerende en betoverende roman over familie, herinneringen en hoop, waarin het verleden van Libanon wordt verweven met de zoektocht van twee Canadese zussen naar hun roots. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.

Na de mysterieuze dood van haar beroemde moeder ontvangt Mackenzie brieven die duistere geheimen onthullen achter haar moeders succes. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.