Lezersrecensie
Hard maar subliem
Kristin Hannah is een auteur die romans schrijft met een historische achtergrond waarbij sterke vrouwen een hoofdrol krijgen. In een interview vertelt ze over haar uitgangspunt, in wat ze doet en waarover ze schrijft: “In love we find out we want to be, in war we find out who we are.” In moeilijke tijden ontdek je immers hoe krachtig je bent: ofwel ga je ten onder, ofwel overleef je.
In haar verhalen beschrijft ze vrouwen die voldoende krachtig en moedig zijn om crisissituaties te overwinnen, omdat de auteur ervan overtuigd is dat dit de vaardigheden zijn die we nodig hebben om de beste versie van onszelf te worden.
Deze roman speelt zich af tijdens de Vietnamoorlog. Met als doel oprukkend communisme tegen te gaan, neemt de betrokkenheid van de Amerikanen in Vietnam toe. Vanaf 1965 startte de Amerikaanse president Johnson met grootscheepse bombardementen op Noord-Vietnam.
Zoals in elke oorlog nemen de mannen het voortouw. Ze trekken ten strijde en vechten voor het vaderland. De heldenrol is bijgevolg voor hen weg gelegd. Frankie is eveneens deze mening toegedaan. Ook in haar familie is dit al generaties zo. Dit blijkt ook uit de fotowand in haar vaders werkkamer. Alle helden in de familie waren mannen. Er is geen ruimte voor een foto van een vrouw, tenzij een huwelijksfoto.
Maar dan vertelt iemand aan Frankie dat het anders kan, dat vrouwen ook een heldenrol op zich kunnen nemen. Weliswaar als verpleegkundige. Zo zou ze ook een plekje op de heldenwand verdienen omdat ze levens had gered in oorlogstijd. Wat zouden haar ouders trots op haar zijn.
De auteur beschrijft het leven aan het front zoals het is. Ze windt er geen doekjes om. Door die directheid leef je heel erg mee met Frankie en krijg je net als haar ook wel eens een krop in de keel.
De woorden van de auteur zijn vaak rauw, waar ik soms te weinig verdriet in voel, net omdat ze zo hard zijn. Maar misschien word je als mens in zo’n situatie ook eerder hard dan verdrietig.
In de meeste historische fictie, word ik meegezogen in het verdriet, hier heb ik soms de neiging om mijn hart af te sluiten, zeker in deel één. In deel twee, wanneer Frankie terug thuis is, is het verdriet beter voelbaar.
Achteraf gezien klopt het plaatje wel. De auteur slaagt er in om een heel universum aan emoties onder woorden te brengen: geluk en vreugde maar evenzeer verdriet, angst, wanhoop, allesvernietigende woede en schaamte. Als lezer glijd je mee op een rollercoaster van gevoelens.
De auteur schetst niet alleen het leven van vrouwen dat vaak onderbelicht werd, ze doet dit bovendien in de context van een oorlog die vaak over het hoofd gezien wordt. Dit versterkt de symboliek.
De quote die me het meest is bijgebleven, omdat de woorden blijven leven, voor iedereen, in elke context: ‘Je hebt het recht om op je eigen unieke manier te worden geraakt door jouw oorlogservaringen.’
Ik geef niet snel vijf sterren aan een boek, maar hier kan ik niet anders. Het is zo inlevend geschreven. De symboliek om via het verhaal van één vrouw te vertellen over zoveel vergeten vrouwen. En de nauwgezetheid van de historische achtergrond. Subliem.
In haar verhalen beschrijft ze vrouwen die voldoende krachtig en moedig zijn om crisissituaties te overwinnen, omdat de auteur ervan overtuigd is dat dit de vaardigheden zijn die we nodig hebben om de beste versie van onszelf te worden.
Deze roman speelt zich af tijdens de Vietnamoorlog. Met als doel oprukkend communisme tegen te gaan, neemt de betrokkenheid van de Amerikanen in Vietnam toe. Vanaf 1965 startte de Amerikaanse president Johnson met grootscheepse bombardementen op Noord-Vietnam.
Zoals in elke oorlog nemen de mannen het voortouw. Ze trekken ten strijde en vechten voor het vaderland. De heldenrol is bijgevolg voor hen weg gelegd. Frankie is eveneens deze mening toegedaan. Ook in haar familie is dit al generaties zo. Dit blijkt ook uit de fotowand in haar vaders werkkamer. Alle helden in de familie waren mannen. Er is geen ruimte voor een foto van een vrouw, tenzij een huwelijksfoto.
Maar dan vertelt iemand aan Frankie dat het anders kan, dat vrouwen ook een heldenrol op zich kunnen nemen. Weliswaar als verpleegkundige. Zo zou ze ook een plekje op de heldenwand verdienen omdat ze levens had gered in oorlogstijd. Wat zouden haar ouders trots op haar zijn.
De auteur beschrijft het leven aan het front zoals het is. Ze windt er geen doekjes om. Door die directheid leef je heel erg mee met Frankie en krijg je net als haar ook wel eens een krop in de keel.
De woorden van de auteur zijn vaak rauw, waar ik soms te weinig verdriet in voel, net omdat ze zo hard zijn. Maar misschien word je als mens in zo’n situatie ook eerder hard dan verdrietig.
In de meeste historische fictie, word ik meegezogen in het verdriet, hier heb ik soms de neiging om mijn hart af te sluiten, zeker in deel één. In deel twee, wanneer Frankie terug thuis is, is het verdriet beter voelbaar.
Achteraf gezien klopt het plaatje wel. De auteur slaagt er in om een heel universum aan emoties onder woorden te brengen: geluk en vreugde maar evenzeer verdriet, angst, wanhoop, allesvernietigende woede en schaamte. Als lezer glijd je mee op een rollercoaster van gevoelens.
De auteur schetst niet alleen het leven van vrouwen dat vaak onderbelicht werd, ze doet dit bovendien in de context van een oorlog die vaak over het hoofd gezien wordt. Dit versterkt de symboliek.
De quote die me het meest is bijgebleven, omdat de woorden blijven leven, voor iedereen, in elke context: ‘Je hebt het recht om op je eigen unieke manier te worden geraakt door jouw oorlogservaringen.’
Ik geef niet snel vijf sterren aan een boek, maar hier kan ik niet anders. Het is zo inlevend geschreven. De symboliek om via het verhaal van één vrouw te vertellen over zoveel vergeten vrouwen. En de nauwgezetheid van de historische achtergrond. Subliem.
2
Reageer op deze recensie
