Lezersrecensie
Existentiële ontevredenheid als kenmerk van de maatschappelijke leegte
Beatriz Serrano is een Spaanse journalist en presentator. Ze schreef voor tijdschriften als Vanity Fair en Vogue en werkt momenteel voor El País. ‘Ontevreden’ is haar debuutroman.
Marisa werkt als ‘head of creative strategy’ bij een reclamebureau en ervaart geen enkele voldoening in haar job. Inhoudelijk vindt ze het steeds moeilijker om zich op haar taken te richten, maar ook met haar collega’s heeft ze weinig gemeenschappelijk. Dit gevoel van onbehagen vindt zijn oorsprong echter in een existentiële ontevredenheid. Ook in haar privé-leven en over haar lichaam voelt ze veel gebreken en een tekort aan geluk en/of tevredenheid.
De lezer krijgt het verhaal vanuit Marisa’s perspectief. Ze vertelt over de gebeurtenissen op haar werk, haar gedachten daarover. Ze deelt ongezouten haar mening over de collega’s. Dit krijgt vaak een ironisch, of zelfs sarcastisch, tintje. Haar observaties zijn vaak raak. Voor de ene lezer zal het meer herkenning oproepen, de ander zal hier en daar overdrijvingen waarnemen.
Af en toe lijken haar overpeinzingen licht filosofische wendingen aan te nemen waarbij ze stilstaat bij de rol van het systeem. Maar de overvloed aan angsten (werkloosheid, geldtekort, niet voldoen aan verwachtingen van anderen) nemen telkens de overhand waardoor het nooit écht diepgaand wordt, en waardoor een effectieve zelfanalyse ontbreekt. Toch haalt ze belangrijke elementen aan en is het aan de lezer om er voor zichzelf meer uit te halen.
Het betreft uiteindelijk een existentiële ontevredenheid, als kenmerk van de maatschappelijke leegte. Omdat Marisa er niet in slaagt om de leegte zinvol en waardevol op te vullen, gaat ze op zoek naar placebo’s die er vooral op gericht zijn om de leegte niet te moeten voelen.
Het verhaal komt enerzijds lichtvoetig over maar anderzijds kan het bij momenten ongemakkelijk en triest aanvoelen omwille van de grote herkenbaarheid en door het onvermogen van het hoofdpersonage om veranderingen teweeg te brengen. De ironische toon zorgt ervoor dat het nooit zwaar wordt.
De auteur geeft het probleem van de maatschappelijke leegte op een luchtige manier vorm in dit verhaal. Geslaagd debuut.
Marisa werkt als ‘head of creative strategy’ bij een reclamebureau en ervaart geen enkele voldoening in haar job. Inhoudelijk vindt ze het steeds moeilijker om zich op haar taken te richten, maar ook met haar collega’s heeft ze weinig gemeenschappelijk. Dit gevoel van onbehagen vindt zijn oorsprong echter in een existentiële ontevredenheid. Ook in haar privé-leven en over haar lichaam voelt ze veel gebreken en een tekort aan geluk en/of tevredenheid.
De lezer krijgt het verhaal vanuit Marisa’s perspectief. Ze vertelt over de gebeurtenissen op haar werk, haar gedachten daarover. Ze deelt ongezouten haar mening over de collega’s. Dit krijgt vaak een ironisch, of zelfs sarcastisch, tintje. Haar observaties zijn vaak raak. Voor de ene lezer zal het meer herkenning oproepen, de ander zal hier en daar overdrijvingen waarnemen.
Af en toe lijken haar overpeinzingen licht filosofische wendingen aan te nemen waarbij ze stilstaat bij de rol van het systeem. Maar de overvloed aan angsten (werkloosheid, geldtekort, niet voldoen aan verwachtingen van anderen) nemen telkens de overhand waardoor het nooit écht diepgaand wordt, en waardoor een effectieve zelfanalyse ontbreekt. Toch haalt ze belangrijke elementen aan en is het aan de lezer om er voor zichzelf meer uit te halen.
Het betreft uiteindelijk een existentiële ontevredenheid, als kenmerk van de maatschappelijke leegte. Omdat Marisa er niet in slaagt om de leegte zinvol en waardevol op te vullen, gaat ze op zoek naar placebo’s die er vooral op gericht zijn om de leegte niet te moeten voelen.
Het verhaal komt enerzijds lichtvoetig over maar anderzijds kan het bij momenten ongemakkelijk en triest aanvoelen omwille van de grote herkenbaarheid en door het onvermogen van het hoofdpersonage om veranderingen teweeg te brengen. De ironische toon zorgt ervoor dat het nooit zwaar wordt.
De auteur geeft het probleem van de maatschappelijke leegte op een luchtige manier vorm in dit verhaal. Geslaagd debuut.
1
Reageer op deze recensie
