Net niet maar wel beloftevol

Mira Aluç studeerde beeldende kunst en filosofie. Ze publiceerde essays en korte verhalen in De Gids, Tirade, De Revisor en De Nederlandse Boekengids. In 2022 was ze finalist van de Joost Zwagerman Essayprijs. Begin 2025 verscheen haar debuut Sprokkelaars.

Op de achterflap staat onder andere “Een roman over mensen voor wie gezien worden geen recht is”. Een zin die me aantrekt en me vol goesting in het boek doet duiken.
Het verhaal gaat over Jong die net afgestudeerd is en besluit om bij zijn oom aan de slag te gaan als kassamedewerker in een partijloods, bij gebrek aan uitzicht op een andere baan.

De roman bevat een vlotte schrijfstijl waarbij het verhaal gezapig start maar stilaan wat meer diepgang krijgt in de beschrijving van de sociale identiteit van de diverse personages. Toch vangt ze de diepte vaak net niet.

“Wie ik was, dat was onbeantwoord. Ik had me nooit gerealiseerd dat ik iemand moest worden. Ik ging ervan uit dat mijn ziel vanzelf naar me toe kwam.”

Ingetogen taal die je steeds meer het verhaal intrekt zodat de interesse voor het hoofdpersonage en zijn persoonlijke evolutie groeit. Stilaan komt bij Jong het besef dat hij een klotebaantje heeft, maar eveneens ervaart hij de onmacht om uit het vacuüm te treden. Onmacht die zich omzet in besluiteloosheid. Aluç slaagt erin om regelmatig mooie sobere zinnen neer te schrijven die je even doen stilstaan, veelzeggend met weinig woorden.

“Verzamelen was grip voor de griplozen, een traptrede boven niets.”

Ze weet een sfeer te creëren die hoort bij de leegte van een niemandsland, een plaats waar je onvoldoende weet wie je bent, waar je heen wilt en vooral hoe je uit dat niemandsland weg komt. De gewoonte en het ritme van de leegte raken steeds sterker verankerd.
Toch slaagt de roman er net niet helemaal in om de werkelijke diepte, of de echte leegte, volledig te doorgronden. Mooi debuut dat de auteur uitnodigt om een volgende keer nog meer de diepte in te duiken.