Lezersrecensie
Pleidooi voor begrip en mildheid voor wat niet zichtbaar is
Emma Laura Schouten is docent Nederlands, redacteur en schrijver. Begin 2025 verscheen haar debuutroman Nachtschade.
De auteur beschrijft de lijdensweg die ze ondergaat door migraine. Ze doet dit niet op een lineaire wijze maar eerder fragmentarisch, zoals haar leven opgedeeld is in fragmenten van tussentijd (wachtend in de donkerte) en leef-tijd. Als lezer krijg je een indringende beschrijving aan de hand van de oud-Griekse migraine-demon Antaura die aan haar kleeft en haar denken en doen beïnvloedt, maar wellicht ook haar persoonlijkheid en identiteit.
Ze rijgt haar eigen verhaal bovendien aan een rozenkrans van andere vrouwelijke historische figuren die haar voorgingen in deze pijncirkel.
“Wie het onzichtbare niet kent, kan immers niet anders dan zich richten op het zichtbare.”
De auteur schrijft beeldend met mooie inzichten en soms interessante filosofische standpunten. Ze is een sterke observator en weet deze observaties te vangen in bijzondere passages. Pogingen om het onzichtbare onder woorden te brengen, de vinger te kunnen leggen op de bron van de pijn, op zoek naar erkenning en herkenning, op zoek naar gelijkgezinden.
Soms voelt het ongemakkelijk, de hoeveelheid aan omschrijvingen van het leed dat Antaura met zich meebrengt. Maar hoe ondraaglijk staat het dragen van de realiteit tegenover dit ongemak voor de lezer?
Een bijzonder urgent pleidooi voor meer begrip en mildheid voor wat niet zichtbaar is voor de ander, voor dat waar woorden vaak ontoereikend zijn. Toch slaagt de auteur erin om woorden én zichtbaarheid te creëren voor het onzichtbare en het onzegbare. Een groeiend besef, zowel bij de auteur als de lezer, dat ieder individu anders bedraad is, en dat elk onderdeel van een individu het (figuurlijke) daglicht mag zien.
De auteur beschrijft de lijdensweg die ze ondergaat door migraine. Ze doet dit niet op een lineaire wijze maar eerder fragmentarisch, zoals haar leven opgedeeld is in fragmenten van tussentijd (wachtend in de donkerte) en leef-tijd. Als lezer krijg je een indringende beschrijving aan de hand van de oud-Griekse migraine-demon Antaura die aan haar kleeft en haar denken en doen beïnvloedt, maar wellicht ook haar persoonlijkheid en identiteit.
Ze rijgt haar eigen verhaal bovendien aan een rozenkrans van andere vrouwelijke historische figuren die haar voorgingen in deze pijncirkel.
“Wie het onzichtbare niet kent, kan immers niet anders dan zich richten op het zichtbare.”
De auteur schrijft beeldend met mooie inzichten en soms interessante filosofische standpunten. Ze is een sterke observator en weet deze observaties te vangen in bijzondere passages. Pogingen om het onzichtbare onder woorden te brengen, de vinger te kunnen leggen op de bron van de pijn, op zoek naar erkenning en herkenning, op zoek naar gelijkgezinden.
Soms voelt het ongemakkelijk, de hoeveelheid aan omschrijvingen van het leed dat Antaura met zich meebrengt. Maar hoe ondraaglijk staat het dragen van de realiteit tegenover dit ongemak voor de lezer?
Een bijzonder urgent pleidooi voor meer begrip en mildheid voor wat niet zichtbaar is voor de ander, voor dat waar woorden vaak ontoereikend zijn. Toch slaagt de auteur erin om woorden én zichtbaarheid te creëren voor het onzichtbare en het onzegbare. Een groeiend besef, zowel bij de auteur als de lezer, dat ieder individu anders bedraad is, en dat elk onderdeel van een individu het (figuurlijke) daglicht mag zien.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van MaesInge
Gesponsord
Claire’s nieuwe leven wankelt wanneer haar verleden zich opnieuw aandient, en de zoektocht naar haar verdwenen zusje onthult een waarheid die gevaarlijker is dan elke leugen. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
