Vrolijk verhaal met een serieuze ondertoon

Een lekker geschreven feelgood met een serieuze vraag: wat doe je als je zeventig bent, je partner net is overleden en je moederziel alleen achterblijft?

Het overkomt Juliëtte. Ze is een dame van goede huize en zit zeer ruim in de slappe was. Ze heeft een goed leven achter de rug met haar grote liefde Ralph. Met hem heeft ze veel gereisd en van het leven genoten. Ze hadden geen kinderen en nu hij is overleden zit ze te verpieteren in het prachtige penthouse waar ze samen hun oude dag wilden slijten. Een bejaardenhuis zou een perfecte oplossing voor haar zijn, maar ja: die bestaan niet meer. Het regeringsbeleid is er immers op gericht dat ouderen zo lang mogelijk thuis blijven wonen. Pas als het echt niet meer gaat, kunnen zij met een zorgindicatie worden opgenomen in een verzorgingshuis.

Juliëtte laat haar oog vallen op een riante zorgvilla. Het heeft prachtige appartementen voor de bewoners, het eten is voortreffelijk en de gezamenlijke ruimtes zien er comfortabel en gezellig uit. Daar wil ze haar oude dag met gelijkgestemden doorbrengen.
In haar vroege jaren was ze toneelspeelster en voor haar huisarts voert ze een toneelstuk op van een zorgbehoevende bejaarde en bemachtigt zo een zorgindicatie voor een plekje in de zorgvilla. Een vergissing, blijkt als ze er gaat wonen. De bewoners zijn heel wat hulpbehoevender en meer uitgeblust dan ze van tevoren had ingeschat. Behalve Max. Hij is een kwieke Hagenees van haar leeftijd. Hem lijkt ook niks te mankeren, en al snel werd ik nieuwsgierig hoe het hem was gelukt om in de zorgvilla te worden opgenomen. Het antwoord op die vraag laat even op zich wachten: eerst zijn er de avonturen van Juliëtte en Max die samen hun bucketlist gaan afwerken. Dit leidt tot vrolijke en hilarische situaties. Deze worden afgewisseld met het verhaal van klusjesman Fedor en dat van de directeur Elly.
Fedor is een knappe veertiger en de oudere dames, waaronder Juliëtte, zien hem graag in hun appartement voor een klusje. Ook directeur Elly is vatbaar voor zijn charmes. Zij is eind vijftig, alleenstaand en de aanwezigheid van Fedor maakt een vergeten vonkje hartstocht in haar los. Is het ook een vonkje dat een brand kan ontsteken? De uitwerking van deze vraag geeft een extra verhaallijn aan de roman. En als er dan ook nog sieraden en geld van de bewoners verdwijnen, Juliëtte twijfels krijgt over de achtergrond van Max en steeds vaker vergeet haar toneelstukje waarmee ze de zorgindicatie lospeuterde, op te voeren, komt er een extra laagje spanning in het verhaal.

Aan het eind van het verhaal krijgt ook de titel ‘Het huis met het blauwe dak’ betekenis. Wie wel eens over de Wassenaarse weg tussen Den Haag en Leiden rijdt, heeft misschien de villa met het blauwe dak die zo mooi op de cover prijkt, opgemerkt. De schrijver in ieder geval wel, en Juliëtte ook. Het heeft voor hen beide een speciale betekenis en aan het einde krijgt die mooi gestalte.

Alles bij elkaar is Het huis met het blauwe dak een leuk en afwisselend verhaal om te lezen. De schrijfstijl van Margareth Hillebrandt is ook prettig: zonder moeilijke woorden of zinnen glijdt je door het boek. Door het onderliggende thema ‘eenzaamheid onder ouderen’ krijgt het verhaal ook nog een serieuze ondertoon. Toch wordt het verhaal nergens zwaar, dit is te danken aan de schrijfstijl van Hillebrandt. Die is licht van toon waardoor zware thema’s luchtig in het verhaal zijn verweven.