Beklemmend en wondermooi

Janke Reitsma is een Nederlandse schrijfster. Alles wordt lichter is haar tweede roman en speelt zich af in Noorwegen.

Het is het verhaal van Ylva. Een jonge vrouw die ’s nachts treinen schoonmaakt, smerig werk. Ze doet dit al ruim zeven jaar samen met Lehla, een migrant die nergens anders werk kan krijgen, en die de enige vriendin is die ze heeft. En op een dag zegt Ylva ineens: ‘ik heb een kind’. Een gegeven dat ze diep in zich heeft weggestopt en er nu tot haar eigen verbazing en die van Lehla opeens uitfloept. Dit kind is een jongen, woont bij zijn vader op het Noorse platteland en is inmiddels negen jaar. De tijd om hem niet meer te verzwijgen, is aangebroken.

Ylva vertelt haar verhaal om en om in het heden en tien jaar eerder. Dat geeft een mooi ritme aan deze roman. Het begint in het nu. En zo leer je Ylva kennen als een eenzame vrouw die zich na het werk overdag opsluit in haar appartement. Een vrouw die leeft in het donker. Nu ze het bestaan van haar zoon heeft benoemt, benauwt het: “ik kan hier niet meer blijven als hij daar is.” Ze besluit hem op te zoeken bij zijn vader. Dat doet ze lopend: ze wil er niet te snel zijn.

Het taalgebruik van Janke Reitsma is mooi zonder dat het ingewikkeld wordt. Haar natuurbeschrijvingen zijn prachtig. Tijdens het lezen voelt het of je met Ylva meeloopt.

De schoonheid en weidsheid van het landschap vormen ook een sprekend contrast met de introverte en sombere wereld van Ylva. Alles wordt lichter is een verhaal dat zowel beklemmend als fraai is. Een drama dat zich tussen de regels langzaam ontvouwt en uiteindelijk ook ontroerd. Een wondermooi boek.