Aangenaam liefdesverhaal

De zachtheid van een kreeft is het verhaal van Elsa en François. Beiden hebben de nodige trauma’s opgelopen. Die van Elsa gaan terug tot aan haar geboorte, die van François zijn van recentere datum.

Het boek start als François Elsa vind op het strand nabij zijn manege en haar in zijn huis onderdak geeft. Vanaf daar vertellen François en Elsa om en om hoe het vanaf daar verder gaat. In kleine stapjes word steeds meer duidelijk over hun achtergrond en leven tot nu toe. Ook wordt inzichtelijk hoe ze over elkaar denken en groeien ze steeds meer naar elkaar toe.

De schrijfstijl van Laure Manel is beschrijvend zonder moeilijke zinnen. Haar beschrijvingen vult ze aan met mooie en soms originele metaforen. Bijvoorbeeld deze over tijd: “De seconde na elke vorige seconde is al verleden tijd, en je rijgt de seconden aaneen zonder er bij stil te staan.”
Op deze manier levert Manel een prettig leesbaar boek af.

Ondanks dit pakte het verhaal mij niet, de emotionele laag in de personages was voor mij te weinig voelbaar. In de eerste plaats kwam dat omdat ik de vertelstem van François en Elsa te veel op elkaar vond lijken. Ook het verhaal zelf was mogelijk voor mij net iets te doordacht, te rationeel. Ik zag weinig rafelrandjes of impulsiviteit bij de personages. Hun gedrag was altijd heel logisch, ze verrasten me weinig.
De thema’s waren pittig, maar ik vond ze te beschrijvend uitgewerkt.

Desalniettemin is ‘De zachtheid van een kreeft’ wel een fijn liefdesverhaal. Manel neemt haar lezers mee in het leven van twee beschadigde mensen die elkaar vinden en daardoor de spoken uit hun verleden kunnen verjagen en hanteren. Het vleugje Bretagne en de helende rol van de paarden uit François’ manege zijn daarbij een fijne toevoeging.