Een kermis en een droomvrouw, een vleugje nostalgie en een fantastisch randje

In zijn nieuwste roman neemt Jan P. Meijers de lezer mee naar het jaar 1989. In het fictieve stadje Drechtum is het tijd voor de jaarlijkse kermis. Voor de ambtenaar Brent het hoogtepunt van het jaar. Het zijn niet alleen de attracties waar hij zich op verheugd, het is vooral het meisje van de suikerspinkraam die zijn hart sneller laat kloppen. Dit tijdsgewricht en het verlangen van een jonge man die naar een onbereikbare droomvrouw is een terugkerend thema in het werk van Meijers. Nieuw is dat hij dit keer een gefantaseerde werkelijkheid aan de jaren tachtig heeft toegevoegd. Daarvoor nam hij als uitgangspunt de ontwikkelingen in de jaren zestig van de vorige eeuw als uitgangspunt: wat als er na de eerste maanlanding ook mensen op de maan waren gaan wonen, en wat als de mensheid op dat moment op missie was om een eerste voet op Mars te zetten? Dit gegeven geeft kleur aan de wereld rond Drechtum zonder dat het belangrijk is. Ik beleefde het als de context die de deur openzet naar de fantastische elementen in het verhaal terwijl de sfeer van de jaren tachtig behouden bleef. Dat heeft Meijers knap gedaan.

De personages zijn goed uitgewerkt. De belangrijkste zijn Meta, het meisje van de suikerspin en de hierboven genoemde Brent. Zij droomt van de ware liefde en Brent droom van haar.
De belangrijkste andere personages in het leven van Meta zijn Rita, Meta haar moeder, Dodge, de spullenbaas. Ik kreeg goed inzicht in hun karakter en ontwikkeling. Ook zorgden zij er samen met Meta voor dat er een helder beeld ontstond van de hechte gemeenschap die kermislieden samen vormen.
In het leven van Brent heeft vooral Lola, de badjuffrouw in het zwembad waar hij iedere ochtend voor zijn werk zijn baantjes trekt, een belangrijke rol. Zij is ook het personage wiens ontwikkeling mij het meeste verraste.

Meijers heeft een soepele pen en een rustige, beeldende schrijfstijl. Op mijn gemak gleed ik door het verhaal en kon mij alles goed voor stellen. Ook zat er een fijne spanningsboog in het verhaal. Deze hield vooral verband met Meta. Op het moment dat zij op de kermis oog in komt te staan met drie vreselijke studenten, voel je dat dit ergens helemaal mis moet gaan. Regelmatig deed ik een schietgebedje en bedwong ik de neiging ‘doe dat nou niet’ tegen Meta te roepen.

Het einde was uiteindelijk wat zoet en weinig verrassend, maar dat werd goedgemaakt door de fantastische werkelijkheid die met name in de scenes bij de botsauto-attractie het verhaal een extra laag gaf. Al met al las ik ‘Een suikerspin of Liefde en Zwaartekracht’ met erg veel plezier. Ik geef het een dikke 4,5 sterren.