Lest best

Leïla Slimani is een gevierde Frans-Marokkaanse schrijver. In 2016 ontving ze voor haar tweede roman Een zachte hand de Prix Concours, een van de meest prestigieuze literaire prijzen in Frankrijk. Ik ontdekte haar twee jaar geleden. Ik las toen de eerste twee delen uit haar trilogie ‘Het land van de anderen’. Deze zomer verscheen het derde en laatste deel: ‘Neem het vuur mee’. De eerste twee delen van de trilogie, ‘Mathilde’ en ‘Kijk ons dansen’ waren al goed, dit deel is zo mogelijk nog beter. En fijn is dat je dit boek ook prima kan lezen zonder de andere delen te hebben gelezen. Voorin staan namelijk de belangrijkste personages genoemd en met de informatie die je over hen krijgt, is het verhaal zonder problemen of enig gemis te volgen. Hoewel het natuurlijk wel leuk is ze alle drie te lezen.

De trilogie is gebaseerd op de familiegeschiedenis van Slimani. Haar oma was een Française uit de Elzas. Haar geschiedenis is verwerkt in het eerste deel van de trilogie: Mathilde. Zij trouwt aan het eind van WO II met de Marokkaanse Amine. Hij nam in de tweede oorlog dienst in een spahi-regiment van het Franse leger. Tussen 1912 en 1956 was Marokko een protectorraat van Frankrijk en onder het Franse gezag sprak men over Frans-Marokko. Mathilde en Amine krijgen een dochter en een zoon. Hun dochter Aïcha is hun oudste kind. Zij is gynaecoloog en balanceert tussen haar onafhankelijkheid als intelligente, gestudeerde vrouw en als vrouw in een traditionele samenleving. Zij is getrouwd met Mehdi, in zijn jonge jaren een idealistische marxist en nu een hoge ambtenaar.

Hun oudste dochter is Mia, zij staat centraal in ‘Neem het vuur mee’. De belangrijkste vertellers in dit deel zijn Mia, Mehdi en Aïcha. Maar ook Mathilde, haar zusje Inès en andere familieleden geven kleur aan de geschiedenis die Slimani krachtig en onbeschaamd vertelt.
Wat zij daarbij fantastisch doet, is de manier waarop ze de persoonlijke familiegeschiedenis in de context plaatst van de teloorgang van Frans-Marokko. Ze verweeft het als het ware zodat je het een niet los kan zien van het ander.

Slimani schrijft rauw en onbeschaamd en levert een boeiend en confronterend verhaal af. Interessant omdat het laat zien hoe een veranderend politiek klimaat het dagelijks leven van mensen beïnvloed, aangrijpend omdat Slimani dit ook invoelbaar maakt. Als je de hele trilogie Het land van de anderen net teveel vindt, lees dan in ieder geval dit laatste deel ‘Neem het vuur mee’ dan wel.