Origineel, knap gecomponeerd verhaal rond huiselijk geweld

De namen is de debuutroman van de Britse Florence Knapp. Het boek begint met Cora, de vrouw van de charismatische huisarts Gordon. Het is 1980 en ze is met haar negenjarige dochtertje en babyzoontje op weg naar het gemeentehuis. Ze gaat aangifte doen van zijn geboorte, in Engeland moet dat binnen tweeënveertig dagen. De bedoeling is dat hij net als zijn vader Gordon gaat heten, want zo heten alle oudste zoons in de familie van haar man.

Het lijkt simpel ware het niet dat Cora de naam Gordon lelijk vindt. “Hij begint met een klank die haar aan gebroken zuurtjes doet denken en eindigt met een plof alsof iemand een sporttas neerkwakt,” aldus Cora. Ze denkt aan alle keren dat een naam misschien wel een leven heeft beïnvloed. En wat als haar zoontje net zo wordt als zijn vader? Kan het kind niet beter Bear heten of Julian?

Vanaf hier springt het boek zeven jaar verder, 1987 en valt uiteen in drie verhaallijnen. Iedere lijn begint met de naam die Cora haar zoontje heeft gegeven. Bear, Julian of Gordon.
Dit gaar in episodes van zeven jaar. Dus 1987, 1994, 2001, 2008, 2015 en 2022. In iedere tijdspanne wordt allereerst het verhaal van Bear vertelt, dan dat van Julian en tenslotte dat van Gordon.
Behalve origineel, vond ik het heel goed in elkaar zitten. Het maakte het lezen uitdagend en heel afwisselend. Daar genoot ik van. Aan een kant moest ik mijn hoofd er goed bijhouden van wat nu bij welk verhaal hoorde, aan de andere kant zat er niet alleen verschil in de drie lijnen maar was er ook een samenhang tussen de drie lijnen.

De onderliggende rode draad tussen de verhalen is het geweld van vader Gordon naar Cora een rol. Dit heeft in iedere verhaallijn een andere zijn impact op de kinderen en iedereen met wie ze omgingen. Voor mij is dit het centrale thema dat de drie verhalen verbindt.
Ondanks dit thema vond ik het geen zwaar boek. Dat komt omdat met name bij Bear en Julian ook veel zachts tevoorschijn kwam.

Knapp’s schrijfstijl is vlot en toegankelijk en de vertaling van Mieke Trouw leest prettig weg. Hierdoor blijft er ruimte om tussen de verschillende lijnen te schakelen zonder in de knoop te raken.