Leuk maar voorspelbaar

Hoewel veel historische detectives zich in de Middeleeuwen afspelen (Ellis Peters, Michael Jecks, Peter Tremayne), kiest Rosemary Rowe voor de Romeinse tijd. Libertus de Mozaïekmaker is een ex-slaaf die het burgerschap heeft verkregen. Hij wordt door de Romeinse overheid ingeschakeld bij het oplossen van moorden. Waarom juist hij dat nogal exclusief doet, blijft mij onduidelijk. Libertus heeft zich kennelijk op dat punt verdienstelijk gemaakt, maar hoe hij er precies ingerold is, blijkt niet in dit boek.

Marcus Aurelius Septimus, een sympathieke Romein en de plaatsvervanger van gouverneur Pertinax, vraagt Libertus de moord op Crassus Claudius Germanicus te onderzoeken. Voor deze Crassus had Libertus onlangs nog een mozaïek gemaakt in diens villa even buiten Glevum (Gloucester). Marcus vreest dat er een politiek plot achter zit, om de huidige keizer af te zetten.

Die link met het politieke wordt nauwelijks overtuigend benadrukt. Dat zou van mij wat uitgebreider aan de orde mogen komen, zodat het verhaal mooier in de historische context is te herkennen. In deze detective gaat het met name over de wijze waarop Libertus het onderzoek doet. Hoewel ik al in de eerste vijftig bladzijde het sterke vermoeden kreeg hoe de vork in de steel zat, was het verhaal leuk om te lezen. Tweehonderd bladzijden later kreeg ik gelijk, wat niet verwonderlijk is voor iemand die bekend is met de trucendoos van Agatha Christie, waaruit Rowe het nodige tevoorschijn gehaald heeft. Maar het motief bleef lange tijd onzeker. Aardig boek. Juist de historische elementen geven het boek sfeer en maken het net even aantrekkelijker.