Ademloos

“Het leven is geen ballenbak” (pg 112), het is al bijna een cliché. Maar met welk een enorme onstuitbare vaart is die ballenbak in dit boek geschreven. Een vader wil zijn kinderen leren dat het leven geen lolletje is en doet dat door hen keihard op te voeden. Ada kijkt al hout hakkende terug op haar jeugd. Heden en verleden lopen helder door elkaar heen, storen elkaar niet, integendeel. Het leven langs de schaduwkant van het bestaan wordt treffend en beeldend en zoals op slot duidelijk wordt, voor de lezer begrijpelijk beschreven. Ik hou van de ironische en soms harde beschrijvingen en het tongue in cheek sentiment dat er toch mag zijn. In korte hoofdstukken ramt Koos je namelijk in ademloos tempo van geboorte naar dood.

Waanzinnig debuut. Ik ben fan.