Je verlies nemen

Wat een goed geschreven boek is dit! Verdriet om een nooit geboren kind. Schaamte om het niet ingrijpen in de abortus van zijn vriendin - niet handelen is ook een keuze-. De gedachte hoe dat kind zou kunnen zijn en dat idee uitvoeren in de vorm van een lerend robotmeisje met spiegelneuronen. Hoe dat meisje erachter komt dat ze geen mens is, ook al is ze dat wel voor de schrijver, omdat hij het nodig heeft en zij dat weet.
Ondertussen in het boek in het boek de herinnering herschrijven, herkauwen, een punt vaststellen waarop het mis is gegaan en van daaruit vertrekken om de geschiedenis te herschapen, in te grijpen. Falen. Opnieuw een loop in de tijd maken en het nog eens proberen. Met welk resultaat? We schrijven om ingrijpende gebeurtenissen te verwerken, maar al doende herscheppen we de herinnering keer op keer, steeds in een andere vorm, omdat we niet durven los te laten.
In deze korte recensie raak ik aan een flintertje van de thematiek, die Auke Hulst met rake zinnen in zijn literaire SF-roman beschrijft.