Wie wil er nu niet over gouden genen beschikken?

‘Gouden genen’ van Xavier Graff is een spannend verhaal over het onderzoek van de Joodse professor Jacob Weintraub naar de mogelijkheid om via genetische manipulatie ons immuunsysteem te verbeteren. Hierdoor zouden mensen bestand zijn tegen virussen en ziekten. Wie wil nu niet over zulke gouden genen beschikken? En hoe ver kun je ethisch gezien gaan met de toepassing van genetisch onderzoek? Het is een interessant gegeven voor een boek en, ook al speelt het zich in het recente verleden af, ook nog zeker actueel.

Graff neemt ons met zijn boek mee naar verschillende tijdsgewrichten en landen. Te beginnen in Wenen aan de vooravond van de tweede wereldoorlog. Hier volgen we professor Jacob Weintraub, die in handen valt van de SS en in een werkkamp gedwongen wordt om zijn onderzoek naar dit fantastische gen voort te zetten, zodat Nazi Duitsland kan beschikken over ‘super’ soldaten die nooit meer ziek worden. Aan het einde van de tweede wereldoorlog wordt hij gevonden door de Amerikaans legerarts Tom Lennox. Tom belooft Jacob op zijn sterfbed een boodschap over te brengen aan zijn vrouw en zoon David in de VS. Tom en David raken bevriend en willen het onderzoek van Davids vader voorzetten. Maar de ex-Nazi’s blijken ook nog altijd geïnteresseerd te zijn in Jacobs onderzoek naar het gouden gen. Wanneer Toms vrouw met hulp van Jacobs behandeling zwanger wordt van een tweeling, raakt Tom steeds verder persoonlijk betrokken bij de jacht om dit gouden gen. Het verhaal eindigt in de jaren 70 in Cuba en New York met een spannende ontknoping waarin alle vraagtekens knap opgelost worden.

Graff hanteert drie vertelperspectieven in het boek, die overeenkomen met de drie generaties, die het verhaal bestrijkt. In het begin lezen we de geschiedenis vanuit Jacob en vervolgens vanuit Tom, die later afgewisseld wordt met Mosi. De geschiedenis van Jacob is heel interessant, maar wordt met meer snelheid verteld dan dat van Tom. Hierdoor kon ik mij als lezer beter inleven in Tom en kwam ik vanaf zijn verschijnen pas echt goed in het verhaal. Bij Mosi wisselt Graff van het personale perspectief (hij-vorm) naar de ik-vorm. De reden hiervoor werd mij niet duidelijk.
Doordat de wetenschappers Jacob, David en Tom op de hielen gezeten worden door de (ex-)Nazi’s is er een continue spanning in het boek. Dit in combinatie met snelheid van het verhaal en de verschillende landen en tijden die we aandoen, maakt het een vlot te lezen boek. Ik was telkens benieuwd hoe het verder ging.
Graff heeft degelijk onderzoek gedaan naar de tijd en de landen waarin ‘Gouden genen’ zich afspeelt, waardoor ik met echt in Wenen of New York waande en sommige scènes als een film voor me zag.
Wel gebruikt Graff veel bijwoorden en bijvoeglijke naamwoorden, die de boodschap eerder afzwakken dan verstrekken. Bijvoorbeeld: “… Tom was als zovele andere jonge dokter een beetje voor de leeuwen geworpen, ...” Dit wordt gaandeweg het boek beter of misschien stoorde het mij minder omdat ik steeds meer door het verhaal gegrepen werd en benieuwd was hoe het af zou lopen. Want het moet gezegd worden: dit boek leest als een detective!

Conclusie: Een aanrader voor lezers die houden van geschiedenis, wetenschap, mysterie en actie.