Lezersrecensie
Dicht op de huid
‘Ingesloten’ van Rosan van der Zee is een dicht op de huid geschreven relaas van een jonge vrouw die gedwongen wordt opgenomen in een psychiatrische instelling. Samen met Rosan ervaren we hoe angstig het is wanneer je niet begrijpt waarom je wordt ingesloten in een isoleercel en er nauwelijks moeite wordt gedaan om met je te communiceren.
“Als eenzaamheid een nieuwe omschrijving nodig had dan zou dit het zijn. Alleen in een kamer op een plek die je niet kent. Een plek met mensen die ongevraagd de kamer binnen komen en niet “mij” lijken te zien, maar slechts een minderwaardige aanwezigheid. Een probleem dat opgelost moet worden.”
De schrijfster vertelt heel precies over haar ervaringen. Juist door deze persoonlijke insteek appelleert het aan existentiële vragen, zoals: wie ben ik nog wanneer je mij alles afneemt? Tegelijkertijd spreekt er veel levensenergie uit het boek door de pogingen die Rosan doet om weg te rennen uit de instelling.
Met zo'n vluchtpoging begint het verhaal ook. Dit is het enige hoofdstuk dat niet vanuit Rosans perspectief is geschreven, maar vanuit het perspectief van een vriend van haar. Vervolgens neemt Rosan ons terug in de tijd, naar wat aan deze vluchtpoging voorafging. In dit eerste korte hoofdstuk gebeurt veel en het is spannend, maar het raakt je minder dan de rest van het verhaal, doordat we de personages nog niet kennen.
Het boek wordt geïllustreerd door tekeningen van Rosan en ze heeft ook gedichten toegevoegd om uiting te geven aan haar gevoel. De tekeningen zijn soms haast te mooi in vergelijking met de rauwheid van het verhaal.
De schrijfstijl van Rosan is direct en precies, waardoor het verhaal soepel leest. Het is knap dat het de schrijfster lukt om een stilistisch goed boek te schrijven over zo'n turbulente periode in haar leven.
Gelukkig doet Rosan ook goede ervaringen in de geestelijke gezondheidszorg op en is dit zowel een roep om menselijkheid in de zorg als een hoopvol boek. Een aanrader voor alle GGZ-hulpverleners in de dop en voor iedereen die graag een persoonlijk en relevant verhaal leest.
“Als eenzaamheid een nieuwe omschrijving nodig had dan zou dit het zijn. Alleen in een kamer op een plek die je niet kent. Een plek met mensen die ongevraagd de kamer binnen komen en niet “mij” lijken te zien, maar slechts een minderwaardige aanwezigheid. Een probleem dat opgelost moet worden.”
De schrijfster vertelt heel precies over haar ervaringen. Juist door deze persoonlijke insteek appelleert het aan existentiële vragen, zoals: wie ben ik nog wanneer je mij alles afneemt? Tegelijkertijd spreekt er veel levensenergie uit het boek door de pogingen die Rosan doet om weg te rennen uit de instelling.
Met zo'n vluchtpoging begint het verhaal ook. Dit is het enige hoofdstuk dat niet vanuit Rosans perspectief is geschreven, maar vanuit het perspectief van een vriend van haar. Vervolgens neemt Rosan ons terug in de tijd, naar wat aan deze vluchtpoging voorafging. In dit eerste korte hoofdstuk gebeurt veel en het is spannend, maar het raakt je minder dan de rest van het verhaal, doordat we de personages nog niet kennen.
Het boek wordt geïllustreerd door tekeningen van Rosan en ze heeft ook gedichten toegevoegd om uiting te geven aan haar gevoel. De tekeningen zijn soms haast te mooi in vergelijking met de rauwheid van het verhaal.
De schrijfstijl van Rosan is direct en precies, waardoor het verhaal soepel leest. Het is knap dat het de schrijfster lukt om een stilistisch goed boek te schrijven over zo'n turbulente periode in haar leven.
Gelukkig doet Rosan ook goede ervaringen in de geestelijke gezondheidszorg op en is dit zowel een roep om menselijkheid in de zorg als een hoopvol boek. Een aanrader voor alle GGZ-hulpverleners in de dop en voor iedereen die graag een persoonlijk en relevant verhaal leest.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van MargaBruijnis
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
