Lezersrecensie
Watermeloen: symbool voor moed en kracht.
Liefde & Watermeloen is het tweede, zelfstandig te lezen, deel uit de Love&Fruit serie van Isabelle Paz Soldan. Het is heel fijn dat Anne, de hoofdpersoon uit het eerste boek, ook hierin terugkomt. Haar voorliefde voor alles wat met ananas te maken heeft is heerlijk herkenbaar. Eerder las ik al het eerste deel Liefde & Ananas en de standalone Laat me niet vallen.
Nadat Laura ontslagen is bij de autogarage waar ze werkte, krijgt ze een baan in het restaurant voor moderne kunst FoodArt. Laura is zelf ook dol op schilderen, maar haar ex-man Tom heeft door zijn kleinerende opmerkingen ervoor gezorgd, dat ze haar werk moeilijk durft te laten zien. En niet alleen wat betreft haar hobby, ze heeft een heel laag zelfbeeld ontwikkeld door hem. Dit kan ze maar moeilijk van zich af zetten. Als ze kunstcriticus Luuk ontmoet en merkt dat hij wat voor haar achterhoudt, kan ze daar niet goed mee omgaan.
De hoofdpersoon in deze roman is Laura, die door vriendin Anne aan de baan in het museum geholpen wordt. Ze is groot bewonderaar van Frieda Kalo. Haar werk inspireert Laura, mogelijk ook door haar afkomst. De oma van Laura woont in nl. Mexico. Laura is een heerlijk persoon, die in de loop van het verhaal een mooie groei meemaakt. Dit geeft het verhaal meteen diepgang. Je leert echt van haar te houden. De tegenslagen die ze ervaren heeft krijgen haar er niet onder, maar ze leert haar werk met behulp van Luuk, de mysterieuze kunstenaar Sandia en kunstenares Frieda Kalo in een ander daglicht te zien.
“Ik probeer met mijn eigen werk juist opbeurend en hoopgevend te zijn, het leven is soms al treurig genoeg”.
Nadat ze zich meer in de schilderijen van Kalo en Sandia verdiept merkt ze:
“Ik geef juist dat weer wat er niet is, terwijl zij precies laten zien hoe ze zich voelen. Negatieve ervaringen, positieve al hun emoties drukken ze uit, zonder schaamte. Terwijl ik me verstop in mijn werk. Mijn emoties houd ik voor mezelf”.
In een vlotte en humoristische schrijfstijl neemt de auteur je mee naar de wereld van Laura, haar familie en vrienden. Het zijn stuk voor stuk warme, leuke karakters en geven je een echt feelgood gevoel. De hilarische scenes zorgen ervoor dat je een glimlach op je gezicht krijgt. Ze worden zo beeldend beschreven dat je het zo voor je ziet bv hoe Laura haar oma eindelijk aantreft in haar flat in Mexico. Er zit ook een zekere spanningsboog in het verhaal. Wie is die mysterieuze Sandia en waarom lijkt hij ook geïnteresseerd in en geïnspireerd door haar werk?
Als bewonderaar van het werk van Frieda Kalo vond ik het heel fijn om meer over haar werk te weten te komen. Je merkt dat Isabelle research heeft gedaan en dat maakt dat het realistisch overkomt. Ook het thema watermeloen is heel mooi in het verhaal verweven en loopt als een rode draad door het verhaal.
Sandia is Spaans voor watermeloen, dat staat symbool voor moed en kracht.
Naast een heerlijk feelgood verhaal is het ook een verhaal met een duidelijke boodschap: grijp je kans en durf je dromen achterna te gaan.
“Viva la vida.” Vier het leven.
Ik mocht dit deel lezen voor de Valentijnsprijs 2024.
Nadat Laura ontslagen is bij de autogarage waar ze werkte, krijgt ze een baan in het restaurant voor moderne kunst FoodArt. Laura is zelf ook dol op schilderen, maar haar ex-man Tom heeft door zijn kleinerende opmerkingen ervoor gezorgd, dat ze haar werk moeilijk durft te laten zien. En niet alleen wat betreft haar hobby, ze heeft een heel laag zelfbeeld ontwikkeld door hem. Dit kan ze maar moeilijk van zich af zetten. Als ze kunstcriticus Luuk ontmoet en merkt dat hij wat voor haar achterhoudt, kan ze daar niet goed mee omgaan.
De hoofdpersoon in deze roman is Laura, die door vriendin Anne aan de baan in het museum geholpen wordt. Ze is groot bewonderaar van Frieda Kalo. Haar werk inspireert Laura, mogelijk ook door haar afkomst. De oma van Laura woont in nl. Mexico. Laura is een heerlijk persoon, die in de loop van het verhaal een mooie groei meemaakt. Dit geeft het verhaal meteen diepgang. Je leert echt van haar te houden. De tegenslagen die ze ervaren heeft krijgen haar er niet onder, maar ze leert haar werk met behulp van Luuk, de mysterieuze kunstenaar Sandia en kunstenares Frieda Kalo in een ander daglicht te zien.
“Ik probeer met mijn eigen werk juist opbeurend en hoopgevend te zijn, het leven is soms al treurig genoeg”.
Nadat ze zich meer in de schilderijen van Kalo en Sandia verdiept merkt ze:
“Ik geef juist dat weer wat er niet is, terwijl zij precies laten zien hoe ze zich voelen. Negatieve ervaringen, positieve al hun emoties drukken ze uit, zonder schaamte. Terwijl ik me verstop in mijn werk. Mijn emoties houd ik voor mezelf”.
In een vlotte en humoristische schrijfstijl neemt de auteur je mee naar de wereld van Laura, haar familie en vrienden. Het zijn stuk voor stuk warme, leuke karakters en geven je een echt feelgood gevoel. De hilarische scenes zorgen ervoor dat je een glimlach op je gezicht krijgt. Ze worden zo beeldend beschreven dat je het zo voor je ziet bv hoe Laura haar oma eindelijk aantreft in haar flat in Mexico. Er zit ook een zekere spanningsboog in het verhaal. Wie is die mysterieuze Sandia en waarom lijkt hij ook geïnteresseerd in en geïnspireerd door haar werk?
Als bewonderaar van het werk van Frieda Kalo vond ik het heel fijn om meer over haar werk te weten te komen. Je merkt dat Isabelle research heeft gedaan en dat maakt dat het realistisch overkomt. Ook het thema watermeloen is heel mooi in het verhaal verweven en loopt als een rode draad door het verhaal.
Sandia is Spaans voor watermeloen, dat staat symbool voor moed en kracht.
Naast een heerlijk feelgood verhaal is het ook een verhaal met een duidelijke boodschap: grijp je kans en durf je dromen achterna te gaan.
“Viva la vida.” Vier het leven.
Ik mocht dit deel lezen voor de Valentijnsprijs 2024.
1
Reageer op deze recensie