Gesloten kamer

De sfeer in het boek is vanaf pagina 1 beklemmend, als lezer begrijp je meteen dat Teddy, de hoofdpersoon, op een ongewone plek is. Stilaan wordt duidelijk wat er zo ongewoon is aan die plek. Het gaat om een psychiatrisch ziekenhuis waar, naar verluidt, de meest vreselijke 'behandelingen' plaatsvinden. Niet alleen is Teddy daar op zoek naar een ontsnapte patiente maar ook wil hij aantonen dat het psychiatrisch ziekenhuis er ongeoorloofde praktijken op na houdt.

Je wordt als lezer meegenomen die kliniek in, je hoort de patiënten en hun krankzinnigheid, ruikt de ongewassen lichamen, en ziet de cellen voor je. Nog indringender: je voelt de wanhoop van de krankzinnige patiënten die weten: ik kom hier nooit meer uit. Zelfs niet als het beter met me zou gaan, dan nog is er altijd wel een arts die niet geloofd in mijn herstel en word ik als patiënt niet geloofd. Die diepe wanhoop maakt echt indruk omdat het zo voorstelbaar is. Je neemt een paar verkeerde afslagen in je leven en als je pech hebt en kwaadwillende mensen tegenkomt, eindig je uitzichtloos in een cel tussen mensen die elk contact met de realiteit kwijt zijn.

Ondertussen probeert Teddy zijn twee taken te volbrengen, gehinderd door een irritante arts, door een accuraat beschreven migraineaanval, levensechte dromen en nog wat ongemakken.

Het einde komt niet onverwacht maar Lehane beschrijft het meeslepend waardoor ik Teddy en de artsen van de kliniek voorlopig niet zal vergeten.