De invloed van een ontspoorde zoon/broer op een gezin

In “Terug naar Neerpelt” keert Lieve Joris terug naar haar geboortedorp Neerpelt en vertelt over haar familiegeschiedenis. In het bijzonder over haar broer Fonny, die door zijn verslaving een zware stempel op het gezin heeft gedrukt.
Het boek begint in 1992 met een telefoongesprek tussen Lieve, 38 jaar oud, en haar vader, die meldt dat Fonny, 42 jaar oud, een auto-ongeluk heeft gehad en zwaar gewond is. Wat haar vader er niet bij vertelt, is dat Fonny hoogstwaarschijnlijk onder invloed was. Vanuit haar woonplaats Amsterdam reist zij naar Hasselt, waar haar ouders nu wonen, om haar broer te bezoeken. Lieve is de middelste van een gezin van negen kinderen. Als puber keek zij erg tegen Fonny op, hij was haar held. In de loop van de jaren is dat veranderd, Fonny raakte verslaafd aan de drugs en zijn hele leven stond in het teken van afkicken en weer beginnen, tot hij op het laatst ook samen met zijn 17-jarige dochter, die in internaten is opgegroeid, heroïne spoot.
In flashbacks gaat Lieve terug naar haar jeugd. Als kind was zij vaak bij haar bomma, die tegenover hen woonde. Zij zocht daar de rust die thuis niet te vinden was, altijd was het daar chaos.
Lieve beseft heel goed dat zij vanaf een bepaald moment Fonny heeft vermeden, zij wist dat hij haar naar beneden haalde. Daarnaast weet zij ook dat zij, ook al staat zij in het ziekenhuis bij zijn bed te huilen, hem weer zal laten vallen als hij erbovenop komt.
Door haar vele en lange reizen kon Lieve Joris, in tegenstelling tot haar broers en zusters, het leven van Fonny en de problemen die hij veroorzaakte meer vanaf een afstand volgen en het daardoor meer relativeren. Vader zag hem als de (Bijbelse) verloren zoon, de anderen wilde hem gedwongen laten opnemen.
Openhartig schrijft Lieve Joris ook over haar eigen leven dat de nodige uitspattingen kende. Dat zij niet bij het overlijden van haar bomma was, doet haar nog steeds verdriet. Van de anderen hoorde zij dat bomma op haar sterfbed steeds naar de deur keek, alsof zij nog iemand verwachtte.

Ondanks de zware problemen die in het boek behandeld worden, beschrijft Lieve met de nodige luchtigheid belevenissen uit haar jeugd en de jaren na het ongeluk van Fonny.
Jarenlang heeft zij geweten over haar jeugd en Fonny te willen schrijven, toch heeft zij daarmee gewacht tot haar ouders en Fonny overleden waren.

Lieve Joris (14 juni 1953, Neerpelt, België) is schrijfster. Voor “Terug naar Neerpelt” schreef zij vijftien reisboeken.
Zij ontving de Henriette Ronald Holst-prijs voor “De melancholieke revolutie”, de Cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap voor “Mali blues”, de Prix Astrolabe voor “Mali blues, de Cultuurprijs van de provincie Limburg (België) voor haar gehele oeuvre, de Prix Nicolas Bouvier voor “De hoogvlaktes”, de Franse Orde van Kunst en Letteren, en de Bob den Uylprijs voor “Op de vleugels van de draak”.