Het vergt moed om jezelf te zijn en fantasie kan je daarbij helpen

Wat was de zomervakantie voor Dorian en zijn vrienden Ramses, Nikita en Sabine fijn. Naar het strand, stroopwafels eten en kauwgom kauwen. En natuurlijk de boomhut die hij samen met Ramses gebouwd heeft en waar ze veel uren doorbrachten.
Maar dan begint school weer, de brugklas. Iedereen moet zich voorstellen, maar Dorian komt niet verder dan de i van ik. Als hij dan zijn naam wil zeggen, gebeurt nog iets veel ergers: het wordt Do-do.
Met de klas gaan ze naar een museum. Twee klasgenoten pakken hem vast en brengen hem naar een opgezette vogel: een dodo. Iedereen lacht hem uit. Zijn klasgenoten lopen verder, maar Dorian blijft bij de dodo staan. Een suppoost neemt hem mee en laat hem iets heel bijzonders zien: een dodo-ei. Als de suppoost niet kijkt, neemt Dorian het ei mee. Hij broedt het uit en noemt het kuiken Dodo.

Jaren eerder heeft Dorian een schriftje gekregen om daarin op te schrijven wat hij zoal doet en hoe dat voelt. Jaren heeft hij er niet in geschreven, maar nu besluit hij het wel weer te gaan doen. Niet zoals het is, maar zoals hij zou willen dat het leven voor hem zou zijn.
Door het gebruik van verschillende lettertypes wordt duidelijk wat er in het echt gebeurt en wat er zich Dorians hoofd afspeelt.

Zonder dat het expliciet benoemd wordt, is het duidelijk dat Dorian stottert. Na het voorval bij het voorstellen op de eerste schooldag besluit hij dan ook om nooit meer te praten. Alleen tegen Dodo praat hij honderduit. Samen beleven ze avonturen, in Dorians slaapkamer bouwen ze Mauritius, het eiland waar Dodo vandaan komt, na met zee en strand.
Dorian heeft het gevoel dat niemand hem begrijpt, behalve Dodo. Zelfs zijn vriend Ramses is in de klas naast iemand anders gaan zitten en hij komt niet meer naar de boomhut.
Zou het nog goedkomen tussen Dorian en zijn vrienden?

Dodo is een prachtig verhaal over liefde en vriendschap, over fantasie en hoe dat kan helpen in het dagelijks leven, over muziek waarmee Dorian zich kan uitleven op zijn drumstel en niets hoeft te zeggen. En in het bijzonder over dat je mag zijn wie je bent.

Mohana van den Kroonenberg studeerde biomedische technologie en liep stage in kinderziekenhuizen op de kampongs op Java. Na haar terugkeer naar Nederland schreef ze zich in aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten. Naast beeldhouwer is ze ook auteur van korte verhalen en redacteur van het digitale tijdschrift BoekieBoekie, over kunst en literatuur voor kinderen. Zij debuteerde in 2010 met de verhalenbundel Moorddiner en Dodo is haar debuut als kinderboekenauteur.