Heftig en ontroerend verhaal, schitterend geschreven

Het leven van de familie De Ridder verandert eind jaren 70 drastisch wanneer Abel (van bijna 6 jaar) op de dijk voor hun boerderij wordt aangereden door een vrachtwagen en daarbij om het leven komt. Zodra je in het boek begint word je meteen meegezogen in deze heftige gebeurtenis.

30 juli 1978, Louise staat voor haar keukenraam en kijkt naar buiten omdat ze een voorbijrijdende vrachtwagen opmerkt. Geschokt ziet ze haar Abel liggen in een onnatuurlijke pose. De chauffeur huilt, houdt Abel in zijn armen en roept om hulp.

“Ze brulde, laag, diep, aanzwellend doorbrak ze de stilte, tot ze Rijk zag, aan de rand van de weg, in zijn met gips besmeurde werkpak, zijn poetsdoek nog aan de lus van de broek, haar keel zich dichtkneep en de stilte weer toesloeg, een niet te dragen, suizende, onontkoombare stilte.”

Het ongeval waarbij Abel komt te overlijden raakt de levens van meerdere dijkbewoners, allereerst het gezin Louise, Rijk en hun dochter Janna. Maar ook de levens van de chauffeur van de vrachtwagen Stan, die iets verderop aan de dijk woont, en zijn verstandelijk beperkte zoon Lucas.

Louise en Rijk verliezen het contact met elkaar, ieder gaan ze op in hun eigen verdriet. Rijk is kunstenaar en maakt uitsluitend handen, zo heeft hij de handjes van Abel en Janna vereeuwigd na hun geboorte, hij stort zich volledig op zijn kunst. Louise raakt in zichzelf gekeerd en gaat volledig op in het verlies van Abel. Janna ‘verliest’ als het ware haar ouders. Alhoewel Rijk zijn dochter Janna altijd staat op te wachten op de dijk als ze van school naar huis fietst is het contact en de betrokkenheid wezenlijk veranderd door het verdriet. Janna zwaait vrolijk elke keer als ze aan komt fietsen maar het gezicht van Rijk blijft elke keer strak staan. De komst van ‘troostkind’ Kjeld verandert de verhoudingen binnen het gezin opnieuw. Kjeld lijkt in niets op Abel, maar blijkt een veeleisend kind te zijn, een jongen die alle grenzen opzoekt en er ruimschoots overheen gaat.

Wanneer Kjeld al geboren is zoekt Louise chauffeur Stan thuis op, ze treft daar een rommelige, verwaarloosde situatie aan. Hoewel Stan probeert alles zo goed mogelijk te doen, groeit de zorg voor zijn verstandelijk beperkte zoon Lucas hem boven het hoofd. Saillant detail is dat Lucas verstandelijk gezien altijd een zesjarige jongen zal blijven, een leeftijd die Abel net niet heeft gehaald. Louise besluit zich over Lucas te ontfermen ondanks de tegenstand van Rijk, voor haar is het iets wat ze moet doen.

Het begin van het boek is zo heftig maar zo mooi geschreven dat je meteen middenin het verhaal zit. Het verhaal wordt beschreven vanuit verschillende perspectieven waardoor de sterke karakters allemaal goed worden uitgewerkt en je intens met ze mee gaat leven. Zo knap hoe je zo’n heftig thema zo mooi weet uit te werken en te omschrijven wat dit trauma met iedereen doet en hoe lang rouw nog doorwerkt. Ondanks het zwaarbeladen thema is het een schitterend boek om te lezen, dit is te danken aan de prachtige zinnen van Eva Posthuma de Boer, al lezende voel je de ambacht en de liefde voor het schrijven. Het verhaal bestaat echt niet uit alleen maar drama maar er zit ook een soort luchtigheid en humor in. Ik zou nog veel meer over het boek willen schrijven maar ik heb het gevoel dat ik het hoe dan ook tekort doe. Het is een heftig, maar heel goed geschreven en zeer indrukwekkend boek.