Donker en melancholisch jeugdboek

Engeland eind 19e eeuw. Heap House, een huis dat is samengesteld uit delen van andere huizen en staat op een enorm vuilnisbelt. Al het afval vanuit Londen is hier verzameld, en het leeft, het is constant in beweging. De enige toegangsweg naar het huis is een ondergrondse trein.
In het huis wonen vreemde mensen: de familie Iremonger, tantes, ooms, neven en nichten met vreemde namen. En elk familielid heeft een birth-object, wat ze altijd bij zich dragen. Een asbak, een tafelkleed, een waterkan of een badstop.
Clod Iremonger is 15 jaar en hoort stemmen, hij hoort dingen namen fluisteren, elk birth object heeft een naam, zo fluistert zijn badstop James Henry Hayward. Hij is de enige met dit talent en dat vindt zijn familie maar raar.
Clod mag bijna van korte broek naar lange broek (overgang naar volwassenheid) en zal dan trouwen met een familielid, alles ligt vast. Jarenlang gaat het al zo., maar wanneer er een nieuwe bediende in het huis komt, gaat er ineens van alles mis.

Vanaf het begin is het vreemd en raar, maar ook erg leuk. Heap house is een zeer origineel verhaal. Het is uitgegeven als jeugdboek, maar ik vraag me werkelijk af of de jonge lezer dit boek wel leuk vindt, juist omdat het zo vreemd is. Het is donker, een beetje gothic en daardoor heeft het een duistere sfeer. De schrijver heeft het boek ook geïllustreerd en het zijn niet echt leuke of grappige plaatjes, maar meer droevig en melancholisch. Het typeert wel heel erg de sfeer van het verhaal.

Vanaf het begin is het intrigerend. Waarom is dit huis zoals het is, waarom staat het op een afvalberg, wie zijn toch die bedienden, hoe zit die vreemde familie in elkaar, en waarom praten bepaalde objecten en waarom noemen ze een naam? Gedurende het boek wordt er steeds meer duidelijk, maar hoe meer je als lezer begrijpt, hoe duidelijker het wordt dat het een vreemde familie is. Als dan ook nog de dingen gaan samenklonteren en tegen de familie in opstand komen is het enkel nog doorlezen tot het einde omdat het je niet meer los laat.
En dan aan het einde is er veel duidelijk, maar is het verhaal nog lang niet klaar en is de enige optie om door te lezen in deel twee.

De schrijfstijl van Heap house is bijzonder. Er zijn veel opsommingen, de dialogen zijn vreemd en het is goed opletten in welke verhaallijn je zit. Clod Iremonger vertelt zijn deel, maar ook bediende Lucy Pennant heeft haar eigen verhaallijn en tussendoor komt er kort een ander personage even aan het woord. De verhalen van Clod en Lucy wisselen af en vullen elkaar ook aan zodat er een goed beeld ontstaat tussen beide delen (boven en onder) van Heap house.
De beschrijving van het huis en de afvalberg zijn goed gedaan en samen met de plattegrond welke voorin het boek is weergegeven is het goed visualiseren hoe het daar moet zijn.

Heap house is geen 'gewoon' jeugdboek, maar wel een die de fantasie prikkelt en je als lezer meeneemt naar een totaal andere wereld, met andere gebruiken en die toch herkenbaar is. Het plot is bijzonder, het is soms spannend en verwarrend en het sleurt je als lezer meer tot het einde met genoeg vragen en openingen voor het tweede deel: Foulsham.