Een saai en oppervlakkig verhaal

De Amerikaanse auteur Lauren Weisberger is bekend door haar roman De duivel draagt Prada, die succesvol werd verfilmd in 2006. Haar nieuwste boek Het perfecte plaatje schreef ze in coronatijd en de vertaling is van Carolien Metaal.

Het verhaal van Het perfecte plaatje gaat over de twee zussen Peyton en Skye en hun familie. Bij Peyton draait alles om uiterlijk en ze is dankzij Botox niet meer helemaal puur natuur. Ze is een geliefd presentator van een populaire Amerikaanse ochtendshow, maar heeft flink wat doorzettingsvermogen moeten tonen om te komen waar ze nu is. Ze heeft geld genoeg en een prachtige woning, haar man Isaac steunt haar in alles en haar dochter Max is slim en getalenteerd. Kortom, een perfect leventje, maar haar ambitie reikt nog verder.

Zus Skye had alles mee toen ze opgroeide. Een prachtig figuur en een goed stel hersens waarmee ze met gemak haar studie afrondde. De wereld lag voor haar open en ze koos voor interessant werk in Afrika. Daarna kwam ze met haar geadopteerde dochter thuis te zitten in Paradise, een wijk waar het draait om uiterlijk en status, en veranderde ze in een zichzelf wegcijferende helikoptermoeder. Tevreden is ze niet en ze heeft zich op een project voor het opzetten van een meisjeshuis gestort, waar veel geld mee is gemoeid en waarbij ongemerkt de schulden zich opstapelen.

Dan maakt Peyton een slechte beslissing met grote consequenties en liggen de levens van beide zussen en die van hun families overhoop.

Het uitgangspunt van het boek is goed. Mooie, gefortuneerde vrouwen die hun leven op de rails hebben, maar met problemen te maken krijgen door een ondoordachte actie. Schijnbaar perfecte levens die worden doorgeprikt en als een ballon uiteenspatten. Dat zou een boeiend verhaal kunnen opleveren. Helaas is dat niet gelukt. Saai is eerder een beschrijving die bij dit boek past. De reden waarom het in het verhaal allemaal mis gaat bij Peyton en Skye is niet opzienbarend en wil niet overtuigen, net als de gevolgen ervan. Amerika staat er wel om bekend dat het kleine zaken enorm op kan kloppen, maar dit is niet geloofwaardig.

Het probleem zit niet alleen in de zwakke plot. Ook de personages zijn oppervlakkig, zowel van karakter als in de uitwerking. Als lezer lukt het niet om een band met hen te krijgen. Ze doen dingen en praten met elkaar, maar dat is het ook. De persoon waar iets meer leven in zit, is dochter Max. Zij is een van de slachtoffers en laat persoonlijkheid zien. Bij haar is boosheid en gekwetstheid beter uitgewerkt en zij doet werkelijk wat, zodat ze verder kan met haar leven. Toch is haar rol ook niet zo veelzeggend. De mannen in het verhaal spelen geen rol van betekenis, vooral Isaac is een sul. Het mag dan lief bedoeld zijn, maar wat die zich aan laat leunen en de manier waarop hij omgaat met de situatie is niet te begrijpen. Pas in het laatste hoofdstuk laat Peyton even wat ruggengraat zien, maar dan is het boek al uit.

Aan de manier van schrijven ligt het niet. Weisberger heeft een fijne stijl, het leest vlot en de dialogen zijn goed. De locaties waar scènes spelen zijn redelijk te visualiseren, hoewel de wereld van rijkdom waarin ze zich bewegen ver van onze Nederlandse nuchterheid vandaan ligt. Het is een omgeving die uitvergroot had kunnen worden waardoor er wat humor bij zou komen, iets wat nu totaal ontbreekt. Doordat er verder geen goede uitwerking is van de menselijke gevoelens afgezien van 'ik ben boos' en 'sorry' blijft het een afstandelijk geheel.

Het perfecte plaatje had van alles kunnen zijn, een over de top vertelling met humor, of een verhaal met diepgang en personages die diep gaan om te herstellen wat per ongeluk fout ging. Maar dat is het allemaal niet. Wat overblijft is een saai, langdradig en oppervlakkig verhaal.