Afrekenen met spoken uit de jeugd

Het Sprookje van de eeuwige zomer is een historische roman die zich afspeelt in het zuiden van Amerika, rondom New Orleans, Louisiana in de periode 1950-1972.

Het is 1972. Hoofdpersonage Tally heeft haar geboorteplaats verlaten, woont en werkt in Californië en heeft geen contact meer met haar familie, maar als ze op tv ziet daar haar jongste broertje Walden wordt beschuldigd van moord, weet ze dat ze terug moet en dus ook haar jeugd onder ogen moet zien. Terug in Lamoyne krijgt ze hulp van jeugdvriend Ross en bezoekt ze haar oma Gran, die haar ooit wegstuurde. Haar zusje Dharma is onbereikbaar en ook haar broer Griff met wie ze vroeger een sterke band had is weg. Het komt dus op haar aan om voor Gran te zorgen en een oplossing te zoeken voor haar Walden.

Maar terug komen in Lamoyne is ook terugkeren naar haar jeugd. De tweede tijdlijn in het boek bespreekt de jeugd van Tally en Griff en hun ontwrichte familie, wat leidt tot een drama in 1963. De opbouw in dit deel is tergend langzaam, maar zeer zorgvuldig uitgewerkt. Het is snel duidelijk dat er van alles aan de hand is met de ouders. De schrijfster laat de situatie zien vanuit een kind van 10, 14 en 16 die er alles aan doet om iedereen bij elkaar te houden en elk probleem glad te strijken, maar het is een onmogelijke taak voor zo’n jong meisje. Daarbij moet boven alles ’De goede naam James” hoog worden gehouden. Kansloos.

De afwisseling tussen beide tijdlijnen die niet eens zo ver uit elkaar liggen geven een goed beeld van het leven in het Zuiden van die tijd. De scheiding tussen zwart en wit is nog steeds aanwezig, hoewel er veel is veranderd, is er in de mindset van de mensen nog maar weinig verschil op te merken. Met een corrupte politiechef, een plantage die zijn beste tijd heeft gehad en het opgroeien in een familie waarin de ouders incapabel zijn, is opgroeien een enorme uitdaging. Dat het gezin uiteen valt is niet zo gek. De schrijfster werkt de personages en vooral Tally goed uit, zodat het inleven in haar en de tijdsgeest goed is te doen. Het is mooi om te zien hoe ze na al die jaren nu terug kan kijken op haar jeugd en nu ook eindelijk vragen durft te stellen over het familiegeheim Oom George die zorgvuldig uit de geschiedenis is verdwenen. Het verhaal ondergaat een mooie ontwikkeling, samen met Tally en eindigt op een moment waarbij spoken uit het verleden uit de kast zijn en er weer kansen zijn voor een toekomst in Lamoyne.

Susan Crandall heeft een bijzondere wijze van schrijven. Gebeurtenissen weet ze zo te beschrijven dat de lezer er als het ware bij aanwezig is. De beschrijvingen van de plantage, de boomgaard en de rivier zijn goed te visualiseren. De nadruk van het verhaal ligt op de verstoorde verhoudingen binnen het gezien, waardoor andere verhaallijnen wat onderbelicht raken. Soms is dat jammer, maar over het algemeen maakt het niet uit, want het verhaal van Tally en haar familie is boeiend genoeg (en schrijnend ook) om de lezer mee te slepen tot het einde.

Het sprookje van de eeuwige zomer is een mooie en indrukwekkende roman