Lezersrecensie
Warrig en verwarrend
Met 14 andere enthousiaste mensen start ik aan de Hebban Leesclub van Zestien Paarden van Greg Buchanan uitgegeven door HarperCollins. Op de omslag zie je een stuk grasland met in de verte een gebouw. De oranjerode kleuren geven de insinuatie van een zonsopgang of zonsondergang. In de lucht cirkelt een groot aantal vogels; aaseters? De ondertitel is "Het verleden is niet begraven. Het haalt je binnenkort in.... ("This was a crime like no other..."). Onderaan staat een aanprijzende quote van schrijver Alex Michaelides. Daar heb ik zelf niet zo veel mee. Ik bepaal zelf of ik een boek wel of niet lees. Meestal omdat ik al meer van de schrijver gelezen heb of omdat de flaptekst/preview me aanspreekt (hetgeen in dit geval zo is). Het ontwerp van de omslag is gemaakt door Pan MacMillan, een van de grootste uitgeverijen in het Verenigd Koninkrijk. De vertaling is van Erica Disco. Zij vertaalde ook boeken van Lucinda Riley, Karin Slaughter, Robyn Carr en Christina Lauren. De BBC heeft na twee jaar onderhandelen de rechten van het verhaal gekocht om er een serie van te maken.
De schrijver Greg Buchanan is voor mij een onbekende. Hij studeerde Engels aan de universiteit van Cambridge. Hij ging aan de slag in de wereld van video games. In 2020 bracht hij zijn interactieve spel 'American Election' uit, hetgeen werd genomineerd voor een BAFTA Games award. Zestien Paarden is zijn debuut.
Rechercheur Alec Nichols wordt naar een plaats delict in een weiland van Well Farm geroepen in Ilmarsh. Maar er is geen lijk. In plaats daarvan liggen er 16 paardenhoofden alle met 1 oog onbedekt. Ze roepen de hulp in van forensisch dierenarts Cooper Allen, omdat ze merken dat de zaak groter is dan ze denken.
Het eerste hoofdstuk schetst de toon van het hele boek: wie vermoordt 16 paarden en begraaft de hoofden op een andere plek dan de lichamen? Mensen die niet van dierenmishandeling houden raad ik aan het boek voorbij te lopen.
Het verhaal las voor mij heel verwarrend. De tijdsprongen en de wisselende perspectieven maken het er niet duidelijker op. De schrijver maakt geen woorden vuil aan mooie volzinnen en ingewikkeld taalgebruik. Ik ga ervan uit dat hij zijn lezers wil schokken.
Alle personages in het dorp hebben zo hun geheimen. In het echt weet je ook niet altijd wat er achter iemands voordeur gebeurt, maar hier wordt alles uitvergroot en benadrukt.
Alec Nichols is een zwaar depressieve rechercheur. Hij gaat gebukt onder zo veel verdriet dat hij vaak totaal niet functioneert. Hij woont al een aantal jaar in het dorp, maar kent nog steeds maar weinig mensen. Cooper Allen is al een aantal jaar forensisch dierenarts. Ze probeert door haar integere onderzoek en resultaten de zaak tot een goed einde te brengen. Waar zij de verbinding met haar omgeving probeert te maken, jaagt Alec mensen tegen zich in het harnas. Deze twee tegenpolen ontwikkelen een vreemd soort relatie waarbij ze de zaak op verschillende manieren benaderen.
Het feit dat ik het boek een paar dagen geleden heb uitgelezen en nu al niet echt meer kan vertellen over wat de hoofdpersonen voor mensen zijn, bewijst voor mij dat de personages ondergeschikt zijn aan het effect wat de schrijver wil bereiken met zijn gruwelijkheden en duistere sfeer. Dat is jammer. Aan het eind lezen we wie het heeft gedaan en waarom. Dit zorgt helaas niet voor een mooie afsluiting van alle verhaallijnen en losse flodders waarmee de schrijver ons heeft willen verrassen of verwarren.
Dat de hele wereld lyrisch is over het boek en er gevochten is over de rechten om het te verfilmen, begrijp ik niet. Het was mij te duister, onduidelijk en onbevredigend. Ik sloeg het boek dicht en wist niet zo goed wat ik ervan moest vinden. En eigenlijk weet ik dat nu nog niet.
En toch zitten er echt wel dingen in het verhaal die mij aanspraken zoals de beeldende taal waardoor ik de (vaak gruwelijke) details zo voor me zag. Maar veel moest je tussen de regels doorlezen of was helemaal niet van belang. De schrijver heeft waarschijnlijk een duidelijk beeld voor ogen gehad van wat hij wilde vertellen, maar helaas raakte hij mij kwijt. Het voelde als een storyboard waarbij de verbindende draadjes en gele memoblaadjes door de war zijn geraakt. Blijkbaar zoek ik in een verhaal toch meer samenhang en een duidelijk verloop naar het einde. En vooral miste ik een band met de hoofdpersonen. Dat maakt het niet een boek wat ik anderen zal aanraden.
De schrijver Greg Buchanan is voor mij een onbekende. Hij studeerde Engels aan de universiteit van Cambridge. Hij ging aan de slag in de wereld van video games. In 2020 bracht hij zijn interactieve spel 'American Election' uit, hetgeen werd genomineerd voor een BAFTA Games award. Zestien Paarden is zijn debuut.
Rechercheur Alec Nichols wordt naar een plaats delict in een weiland van Well Farm geroepen in Ilmarsh. Maar er is geen lijk. In plaats daarvan liggen er 16 paardenhoofden alle met 1 oog onbedekt. Ze roepen de hulp in van forensisch dierenarts Cooper Allen, omdat ze merken dat de zaak groter is dan ze denken.
Het eerste hoofdstuk schetst de toon van het hele boek: wie vermoordt 16 paarden en begraaft de hoofden op een andere plek dan de lichamen? Mensen die niet van dierenmishandeling houden raad ik aan het boek voorbij te lopen.
Het verhaal las voor mij heel verwarrend. De tijdsprongen en de wisselende perspectieven maken het er niet duidelijker op. De schrijver maakt geen woorden vuil aan mooie volzinnen en ingewikkeld taalgebruik. Ik ga ervan uit dat hij zijn lezers wil schokken.
Alle personages in het dorp hebben zo hun geheimen. In het echt weet je ook niet altijd wat er achter iemands voordeur gebeurt, maar hier wordt alles uitvergroot en benadrukt.
Alec Nichols is een zwaar depressieve rechercheur. Hij gaat gebukt onder zo veel verdriet dat hij vaak totaal niet functioneert. Hij woont al een aantal jaar in het dorp, maar kent nog steeds maar weinig mensen. Cooper Allen is al een aantal jaar forensisch dierenarts. Ze probeert door haar integere onderzoek en resultaten de zaak tot een goed einde te brengen. Waar zij de verbinding met haar omgeving probeert te maken, jaagt Alec mensen tegen zich in het harnas. Deze twee tegenpolen ontwikkelen een vreemd soort relatie waarbij ze de zaak op verschillende manieren benaderen.
Het feit dat ik het boek een paar dagen geleden heb uitgelezen en nu al niet echt meer kan vertellen over wat de hoofdpersonen voor mensen zijn, bewijst voor mij dat de personages ondergeschikt zijn aan het effect wat de schrijver wil bereiken met zijn gruwelijkheden en duistere sfeer. Dat is jammer. Aan het eind lezen we wie het heeft gedaan en waarom. Dit zorgt helaas niet voor een mooie afsluiting van alle verhaallijnen en losse flodders waarmee de schrijver ons heeft willen verrassen of verwarren.
Dat de hele wereld lyrisch is over het boek en er gevochten is over de rechten om het te verfilmen, begrijp ik niet. Het was mij te duister, onduidelijk en onbevredigend. Ik sloeg het boek dicht en wist niet zo goed wat ik ervan moest vinden. En eigenlijk weet ik dat nu nog niet.
En toch zitten er echt wel dingen in het verhaal die mij aanspraken zoals de beeldende taal waardoor ik de (vaak gruwelijke) details zo voor me zag. Maar veel moest je tussen de regels doorlezen of was helemaal niet van belang. De schrijver heeft waarschijnlijk een duidelijk beeld voor ogen gehad van wat hij wilde vertellen, maar helaas raakte hij mij kwijt. Het voelde als een storyboard waarbij de verbindende draadjes en gele memoblaadjes door de war zijn geraakt. Blijkbaar zoek ik in een verhaal toch meer samenhang en een duidelijk verloop naar het einde. En vooral miste ik een band met de hoofdpersonen. Dat maakt het niet een boek wat ik anderen zal aanraden.
1
Reageer op deze recensie
