Lezersrecensie
De laatste gelofte
Het leven in het Verenigd Koninkrijk ligt volledig stil. Al drie maanden waagt bijna niemand zich nog buiten, tenzij het écht niet anders kan. Een sluipschutter houdt het land in zijn greep. Niemand weet wie het volgende slachtoffer zal zijn — en iedereen kan het zijn.
Wanneer het zeventiende slachtoffer valt, een pasgetrouwde bruidegom in het Schotse Gretna Green, wordt de hulp ingeroepen van rechercheur Washington Poe. Zijn onconventionele werkwijze en scherpe blik zijn misschien precies wat nodig is om een doorbraak te forceren en te voorkomen dat er nóg meer slachtoffers
vallen.
De laatste gelofte is het zevende deel in de reeks rond Washington Poe en zijn briljante collega Tilly Bradshaw. Voor mij was dit de eerste kennismaking met deze personages, maar het boek is uitstekend te volgen zonder voorkennis. Wel krijg je hier en daar een glimp van eerdere zaken, wat juist nieuwsgierig maakt naar de voorgaande delen.
Vanaf de proloog word je het verhaal ingetrokken en stel je jezelf een aantal vragen. Wie pleegt deze moorden? Is er sprake van willekeur, of zit er een patroon achter? En wat is de rol van Poe in het voorval dat daar al kort wordt geschetst? Al deze vragen maken dat je meteen verder wilt lezen — je móét weten hoe het zit.
De schrijfstijl van M.W. Craven is vlot, direct en toegankelijk. Hij hanteert korte hoofdstukken die het tempo hoog houden, en doorspekt zijn verhaal met droge, vaak heerlijk ongemakkelijke humor. Vooral in de dialogen tussen Poe en Tilly zit veel scherpte en onderkoelde charme. Deze luchtige ondertoon zorgt voor een fijne balans met de spanning, die op momenten behoorlijk wordt opgedreven.
Wat hou ik van het hoofdpersonage Poe. Een man die zich niets aantrekt van hiërarchieën, die zelden een blad voor de mond neemt — maar tegelijkertijd diep loyaal is aan de mensen die hij vertrouwt. Zijn band met Tilly en Doyle is warm, oprecht en soms ronduit vertederend. Toch denk ik dat ik hem in het echte leven niet als collega zou willen… Te koppig, te rechtlijnig, te confronterend. Maar als personage? Heerlijk.
De laatste gelofte is een razend spannende thriller die moeiteloos meesleurt van de eerste tot de laatste pagina. Dankzij de slimme opbouw, de scherpe dialogen en de unieke personages weet M.W. Craven zowel te intrigeren als te entertainen. Deze kennismaking met Washington Poe smaakt absoluut naar meer — ik ga zeker de eerdere delen van de reeks opzoeken.
Wanneer het zeventiende slachtoffer valt, een pasgetrouwde bruidegom in het Schotse Gretna Green, wordt de hulp ingeroepen van rechercheur Washington Poe. Zijn onconventionele werkwijze en scherpe blik zijn misschien precies wat nodig is om een doorbraak te forceren en te voorkomen dat er nóg meer slachtoffers
vallen.
De laatste gelofte is het zevende deel in de reeks rond Washington Poe en zijn briljante collega Tilly Bradshaw. Voor mij was dit de eerste kennismaking met deze personages, maar het boek is uitstekend te volgen zonder voorkennis. Wel krijg je hier en daar een glimp van eerdere zaken, wat juist nieuwsgierig maakt naar de voorgaande delen.
Vanaf de proloog word je het verhaal ingetrokken en stel je jezelf een aantal vragen. Wie pleegt deze moorden? Is er sprake van willekeur, of zit er een patroon achter? En wat is de rol van Poe in het voorval dat daar al kort wordt geschetst? Al deze vragen maken dat je meteen verder wilt lezen — je móét weten hoe het zit.
De schrijfstijl van M.W. Craven is vlot, direct en toegankelijk. Hij hanteert korte hoofdstukken die het tempo hoog houden, en doorspekt zijn verhaal met droge, vaak heerlijk ongemakkelijke humor. Vooral in de dialogen tussen Poe en Tilly zit veel scherpte en onderkoelde charme. Deze luchtige ondertoon zorgt voor een fijne balans met de spanning, die op momenten behoorlijk wordt opgedreven.
Wat hou ik van het hoofdpersonage Poe. Een man die zich niets aantrekt van hiërarchieën, die zelden een blad voor de mond neemt — maar tegelijkertijd diep loyaal is aan de mensen die hij vertrouwt. Zijn band met Tilly en Doyle is warm, oprecht en soms ronduit vertederend. Toch denk ik dat ik hem in het echte leven niet als collega zou willen… Te koppig, te rechtlijnig, te confronterend. Maar als personage? Heerlijk.
De laatste gelofte is een razend spannende thriller die moeiteloos meesleurt van de eerste tot de laatste pagina. Dankzij de slimme opbouw, de scherpe dialogen en de unieke personages weet M.W. Craven zowel te intrigeren als te entertainen. Deze kennismaking met Washington Poe smaakt absoluut naar meer — ik ga zeker de eerdere delen van de reeks opzoeken.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van marijkesboekenkast
Gesponsord
Wanneer een bekende influencer wordt ontvoerd is het aan herstellend criminoloog Jackie Laurijssen de taak om haar veilig terug te halen. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
