Het leed dat dieet heet…

Met de stelling: succes is een keuze, de mens is maakbaar, stortte Marjolijn de Cocq zich gretig op allerlei sport- en afslankhypes. Diëten werd voor een aanzienlijke tijd haar werk. Dat betekende dat haar duistere ritueel voorlopig op de lange baan geschoven moest worden: het eten van negerzoenen; gezoet eiwitschuim op een kleine wafel en overgoten met een dun laagje chocolade. Tegenwoordig onder andere bekend als Buijs zoenen (zie ook wikipedia.org). Het ritueel waarbij de Cocq minstens één hele doos nodig had, omdat de kunst is het schuim niet te beschadigen. En dus moest de chocozoen in één keer naar binnen gewerkt worden om het vervolgens opnieuw te proberen!  

De Cocq is een enorm gedreven, ervaren journalist. Sinds januari 2013 heeft zij haar eigen mediabureau CQ .Tekst. CQ van de Cocq, niet met Cee Ooo Cee Kaa, maar met Cee Ooo Cee Quu. Een zeer geroutineerde dieet-ster, want al op twaalf jarige leeftijd deed zij samen met moeders het brooddieet. De ene dag alleen brood eten, de volgende dag weer gewoon. Dit nadat haar vriendinnetje had medegedeeld: “wat heb jij een dikke kont zeg!” Enige tijd later begon ze aan de laxeerpillen. Gezond bezig zijn was niet interessant, als ze maar niet dik werd.  

Verschillende diëten en andere afvalmethodes passeren de revue. Met alle clichés van dien: “In de ochtendloopjes komt al heel snel de klad” en “ik had een pak roomboterkoekjes opgegeten. Róómboterkoekjes, die vind ik niet eens lekker.” Tussen de regels door lees je ook persoonlijke informatie, weliswaar zonder veel diepgang maar behoorlijk openhartig. Zo is daar het gepeste kind (niet geheel onbelangrijk voor je leven later als volwassene) en later de burn-out. Ongemerkt leer je van alles, zij het oppervlakkig over chakra’s, ayurveda en mindfulness. En als je er meer over wil weten, staat er zelfs de bron bij vermeld, veelal websites en boeken. Zo heb je de mogelijkheid om je verder te verdiepen in bepaalde stromingen of modegrillen. In de kaders staan tevens leuke wetenswaardigheden over bedrijven (waar komt de naam Febo vandaan?) en andere uiteenlopende onderwerpen.  

Wat het hoofdstuk over tatoeages tussen het geheel doet is voor mij nog een vraag. Tatoeëren zou een modedingetje kunnen zijn, maar wat heeft het met diëten of sporten te maken? Misschien verlies je wat gewicht door de spanning bij het zien van een tatoeagenaald?! Desondanks is de inhoud voor velen herkenbaar en hilarisch op z’n tijd. Heerlijk luchtig, doortastend geschreven en met een flinke dosis humor overgoten. Het geheel leest als een trein. Conclusie: we praten elkaar aan dat we allemaal mooi, slank en sportief moeten zijn. Leve de vette hap! Hoera, hoera, hoera!