Meer een filmscript dan een literair uitgewerkt dilemma

Lykele Muus, schrijver, acteur en theatheatermaker, deinst er niet voor terug om een ingewikkeld en pijnlijk thema aan te pakken. In dit geval gaat het over de ouders van twee puber meisjes die zwaar gewond in het ziekenhuis terecht komen. Voor een van de meisjes is uiteindelijk op kort termijn een donorhart nodig, het andere meisje ligt met ernstige hersenbeschadiging in coma.
De beide ouders hebben samen een vakantiehuis op een eiland in Zeeland en zijn gedoemd om daar en in het ziekenhuis met elkaar te verblijven.
Hoe je daar als ouder, partner en vakantievrienden mee omgaat is onvoorspelbaar en onvoorstelbaar. Muus heeft dat op een filmische manier beschreven en laat je als lezer meebewegen met de verwarring en eenzaamheid van de volwassenen.
Vragen over het hoe, wat en waarom van onder andere het ongeluk worden niet beantwoord omdat de focus op de reactie en interactie van de ouders ligt. Een keus waarbij ik zelf mee kon denken met de ouders en niet door allerlei feiten werd afgeleid.
Helaas moeten we op het eind van het boek, wanneer het dilemma achter de rug is ineens wel allerlei feiten weten over de personages. De laatste hoofdstukken worden dan een opsomming van omstandigheden en voorspelbare situaties. Totaal overbodig en vervreemdend van de rest van het boek.
Na die laatste hoofdstukken wordt mij dan duidelijk dat het meer een filmscript is waar nog van alles aan veranderd kan worden. Het is een poging om iets onvoorstelbaars te beschrijven, maar dat gebeurt uiteindelijk toch oppervlakkig en niet erg vormvast. Uiteindelijk is het toch een gewoon verhaaltje geworden met een voorspelbare afloop. In een film zullen de acteurs voor eenheid kunnen zorgen en zo lijkt het ook geschreven.