Frank Derrick is het allemaal nét niet

“Verkoop me dingen die ik niet wil hebben. Of kijk even rond, misschien zie je iets van je gading. Inventariseer het antiek en kom later maar terug.

Ik ben eenentachtig.

Kom maar op, als je durft.”

Met Het (buiten)gewone leven van Frank Derrick, 81 jaar schrijft J.B.Morrison een verhaal dat naadloos past in de steeds langer wordende lijst met boeken over de bejaarden van tegenwoordig. Morrison laat je kennismaken met de 81-jarige Frank op het moment dat hij eenzaam en verdrietig in het leven staat. Helaas bevat het boek van Morrison het allemaal nét niet. Net niet genoeg humor, net niet genoeg ernst, net niet genoeg diepgang. Morrison schrijft een aantrekkelijk verhaal, maar imponeert niet.

“Op Frank Derricks eenentachtigste verjaardag werd hij overreden door een melkwagen.” Na een aantrekkelijk proloog plaatst Morrison de lezer direct in de situatie: Frank is aangereden, heeft zijn arm in het gips en vanaf dat moment lijkt hij hulpbehoevend. Eenmaal in de week krijgt hij hulp van Kelly, een jonge vrouw van de thuiszorg. Waar hij haar in het begin liever ziet gaan dan komen en ronduit baldadig wordt, draait dit langzaam maar zeker bij. Kelly lijkt zijn lichtpuntje in de donkere dagen en Frank zet alles op alles om haar maar zo vaak mogelijk te zien. Al snel blijkt die ene dag in de week niet meer genoeg. Frank gaat minder vaak naar zijn vrienden in het bejaardentehuis om geld te verdienen, zodat hij ‘Kelly-minuten’ kan kopen. Helaas verandert alles wanneer Frank zijn gips verliest en niet meer hulpbehoevend is. De eenzaamheid lijkt hem genadeloos terug te pakken.

Morrison hanteert in zijn roman het bekende verhaalconcept uit de lange lijst ‘bejaardenboeken’. Frank ziet geen enkel lichtpuntje in zijn leven en is ronduit eenzaam en verbitterd. Net wanneer hij zijn onvrede zal uiten in baldadigheid wordt hij ‘gered’ door een jonge vrouw. Zij laat hem de mooie dingen in het leven zien en langzaam wordt Frank weer mens en lijkt hij zowaar aardig. Helaas voegt Morrison weinig nieuws toe aan dit inmiddels bekende verhaalconcept. Met Frank zet hij een bejaarde neer die net niet verbitterd genoeg is om grappig te zijn. Daarbij werkt hij Frank, zeker in het begin, erg summier uit. De eerste honderd bladzijden is het ronduit lastig Frank volledig te begrijpen, zijn innerlijk is niet ‘echt’ genoeg. Humoristisch bedoelde verhaaldetails, zoals de bijnamen die Frank heeft voor zijn buurtgenoten, hebben in het begin van het verhaal dan ook niet het gewenste effect: ze zijn eerder flauw dan grappig.

Vanaf de honderdste bladzijde slaat de toon in het verhaal om en krijgt de lezer meer feeling met Frank. Het directe taalgebruik dat Morrison hanteert zorgt langzaam voor interesse en de spaarzame scènes met medeveteraan John in het bejaardentehuis maken het verhaal boeiend. Helaas voegt Morrison ook hier elementen toe die net niet geloofwaardig zijn: “Frank wilde dat hij de kracht had om een van de glibberige, met zeewier begroeide stenen op te tillen, zodat hij de krab die eronder zat op kon rapen om Kelly er bang mee te maken en haar te laten zien hoe stoer hij was.”

Ondanks de in principe boeiende thema’s in Morrisons verhaal krijgt de auteur het niet voor elkaar echt vernieuwend te zijn. Waar hij de thema’s angst en eenzaamheid duidelijk aan de orde brengt en waar hij laat zien hoe Kelly’s rol in Franks leven groter en groter wordt, laat hij laat het verhaal van Frank en Kelly zelf voortkabbelen zonder er echt diepgang in aan te brengen.

Toch is Het (buiten)gewone leven van Frank Derrick, 81 jaar een aantrekkelijk boek met een mooi verhaal. Het bevat genoeg boeiende thema’s, interessante verhaalwendingen en humoristisch bedoelde passages om te lezer te vermaken. Wie Morrisons verhaal echter vergelijkt met zijn ‘soortgenoten’ kan slechts tot eenzelfde conclusie komen: Het (buiten)gewone leven van Frank Derrick, 81 jaar is het allemaal nét niet. Vermakelijk en aantrekkelijk. Meer niet.