Mooi verhaal!

“Twee waarheden naderen elkaar.
Eén komt van binnenuit, één van buitenaf,
en waar ze elkaar ontmoeten bestaat een kans jezelf te zien.”

Wat maakt een thriller aantrekkelijk? Spanning? Een boeiende thematiek? Een interessant plot? Veel onverwachte wendingen? De thriller Het meisje op de foto van Carina Bergfeldt voldoet in ieder geval aan elke eis. Bergfeldts verhaal bevat spanning, een goed plot en zeer veel onverwachte wendingen. Het boek is een lust voor elke lezer die van spanning houdt. Bergfeldt verbaast en imponeert met haar nieuwe thriller, ondanks een paar schoonheidsfoutjes.

Met een interessant maar zeer mysterieus proloog opent Bergfeldt haar verhaal en wekt ze de interesse: “Maar als ze terugdenkt aan die avond, herinnert ze zich de foto het best.” Vervolgens leidt ze de lezer door een zeer fragmentarisch eerste deel, waarbij ze diverse personages aan het woord laat, zonder ze echt te introduceren. Het verhaal lijkt geen verhaal en de lezer dreigt af te haken. Gelukkig keert het tij na hoofdstuk zeven: er wordt een man, Viktor, vermist. Vanaf dat moment krijgen twee personages, journaliste Julia en rechercheur Anna het woord en komt er meer lijn in het verhaal. Zij vertellen het verhaal in Het meisje op de foto en worden slechts af en toe onderbroken door andere personages. Anna en Julia geven het startsein voor een indrukwekkend en bovenal spannend psychologisch verhaal.

Wanneer Viktor verdwijnt, komen Anna en Julia in actie. De twee vriendinnen zijn op werkgebied elkaars vijanden, maar werken tegelijkertijd samen. Na vier dagen wordt het hoofd van Viktor gevonden bij een oud graf. Vanaf dat moment lijkt het om een moordzaak te gaan. Wanneer er in de rivier bij de vindplaats vuilniszakken met ledematen van zeker twee lichamen gevonden worden, wordt het onderzoek vergroot. Wellicht gaat het om een seriemoordenaar. De dames zetten alles op alles om de zaak op te lossen en komen er langzaam maar zeker achter dat Viktor niet de nette, beleefde man was die hij leek te zijn.

Bergfeldt zet alle middelen in om haar verhaal spannend te maken. Op goedgekozen plaatsen in het verhaal gebruikt ze cliffhangers en regelmatig zorgt ze voor een onverwachte wending in het verhaal om de spanning te verhogen. Ook de hoofdstukken waarin ze andere personages, zoals de dader, aan het woord laat, werken effectief: de lezer gaat samen met de hoofdpersonen op zoek naar de dader. Daarbij veroorzaakt Bergfeldt met de typeringen van de personages voor een intrigerend geheel. Van Julia en Anna maakt ze echte tegengestelde personages met een geschiedenis en gevoelens. De manier waarop ze hun levens uiteenzet is realistisch en emotioneel. Tegelijkertijd zorgt ze met de typeringen van de bijpersonages voor een intrigerend verhaal. Geen enkel karakter gedraagt zich volledig normaal en ieder personage heeft wel iets verdachts. Een geheel logisch gevolg is dan ook dat de lezer continu op het verkeerde been wordt gezet. Iedereen kan de moorden gepleegd hebben, net zo goed als dat niemand het gedaan zou kunnen hebben. Bergfeldt voorziet de lezer af en toe van een hint, maar wijst hem net zo vaak de verkeerde kant op.

Niet geheel logisch zijn de rollen die Anna en Julia toebedeeld krijgen. Waar Anna de rechercheur is, vervult Julia deze taak, als journaliste, meer. Bergfeldt, zelf journaliste, geeft Julia zo’n onderzoekende houding dat het verhaal onrealistisch dreigt te worden. In het echte leven krijgt een journalist immers niet zoveel ruimte als nu. Toch doet dit niet echt afbreuk aan het verhaal. Bergfeldt rechtvaardigt zichzelf door Julia en Anna vriendinnen te laten zijn en zelf diverse malen in het boek aan te geven dat Julia ‘over de schreef’ gaat.

Naarmate het verhaal vordert, gaat de beerput rondom Viktor verder open. Elke keer dat het verhaal dreigt te gaan kabbelen weet Bergfeldt het opnieuw te openen. Met de opening van de beerput, creëert ze diepgang in het verhaal. Waar menig thriller louter een spannend verhaal vertelt, is dit in Het meisje op de foto niet het geval. Bergfeldt verwerkt op impliciete wijze thema’s over misbruik, verkrachtingen en eenzaamheid:“‘Zo voelt het. De rest van de tijd kun je misschien een heel goed leven leiden, maar elke dag pakt hij een paar minuten lang iets van je af wat hij niet mag afpakken, eist je aandacht op een manier op zoals hij niet zou mogen doen.”

Net op het moment dat ook Bergfeldt dreigt te vervallen in het geijkte einde waarin ‘alles in eens op zijn plek valt’, weet ze de lezer opnieuw te verrassen met een verhaalwending. Daarmee sluit ze Het meisje op de foto interessant en verrassend af. Ze schrijft meer dan louter een thriller, maar voegt een psychologische laag toe. Daarmee bedient ze de thrillerlezer en de psycholoog.