De schemering is van ons

Hazels spreuk is een nieuw deel in de ‘Heksenspiegel’-serie, het vervolg op Hazels pentakel. Marte Jongbloed duikt opnieuw de wereld van de witte magie en hekserij in en beetje bij beetje brengt ze haar hoofdpersonage dieper in de problemen.  

Hazel werkt inmiddels geruime tijd in de winkel bij Prosper. Sinds een jaar is ze heks bij een coven en ze verblijft in redelijke harmonie bij oom Alfons. Haar ouders zijn nog steeds ondergedoken en zij geniet een beetje bescherming van de coven. Aan de vooravond van Lammas bereidt Hazel zich voor op het feest waarvan zij de organisatie zal doen. Plotseling staat er een mysterieuze en onbekende man in de winkel. Hij geeft haar een rol:  

‘Bestudeer dit maar eens. Dan weet je dat ik allemaal nog meer weet. En realiseer je goed: wat ík weet… weten al mijn vrienden en vriendinnen ook. We zijn met velen.’  

Lichtjes ontdaan maar bovenal verward door het bericht deelt Hazel de informatie met de coven. Niemand weet precies wat er aan de hand is, maar dat het niet veel goeds belooft, blijkt al snel. Korte tijd later blijkt dat Hazel in de gaten gehouden wordt; onderweg, bij de kunstopleiding én thuis. Iemand lijkt uit te zijn op haar en het ‘Book of Shadows’.  

Waar Jongbloed in het eerste deel van de serie de methode ‘grote stappen snel thuis’ hanteerde, lijkt ze ook hier het tempo behoorlijk op te schroeven. Hazel praat de lezer in slechts enkele pagina’s bij over hetgeen in de tijd daarvoor gebeurde, maakt vrijwel direct kennis met mysterieuze mannen en raakt daarna als een sneltrein in de problemen.

Wel zijn deze reuzestappen beter te verhapstukken dan in het eerste deel. Hazel kent de wereld immers een beetje en weet wie ze zou moeten vertrouwen en wie niet. Haar nieuwsgierige en misschien wat koppige (maar helaas ook oppervlakkig uitgewerkte) karakter is daarbij helpend. Net zoals in het eerste deel werkt ze zich, juist door die houding, gemakkelijk in de problemen en hoef je als lezer slechts te wachten op het moment waarop dat gebeurt.

Toch bevat ook dit deel van de serie wat ongeloofwaardige elementen, los van het genre. Zo ontmoet Hazel verschillende mensen in een vingerknip en verdwijnen die mensen een vingerknip later. Hoewel het júist interessant is te weten wie ze zijn, waarom ze daar zijn en wat ze van plan zijn, krijg je dit als lezer niet gedeeld. Je zult het moeten doen met slechts de wetenschap dat ze er zijn geweest en dat resulteert in een stel vraagtekens bij de geloofwaardigheid van de verschijning en verdwijning van die mensen. Jongbloed lijkt ze enkel nodig te hebben om een soort detectiveachtig verhaal te creëren.  

Gelukkig weet Jongbloed ook in deze YA-roman de spanning op te bouwen tot een aantrekkelijk niveau. Halverwege de plot beland je als lezer toch in een soort achtbaan waar je liever niet uit wilt stappen. Jongbloed buit dit uit door op het juiste moment te vertragen, mysterieuze personages toe te voegen of te veranderen van perspectief, ook al doet ze dit laatste erg weinig.  

Helaas blijft Hazels spreuk, wellicht nog in hogere mate dan het eerste deel, een lauw geheel. Het verhaal bevat hetzelfde eenvoudige perspectief dat vraagt om meer verdieping, behelst een plot waar veel interessante elementen niet of nauwelijks uitgewerkt worden en dat tevens steeds meer gaat lijken op een thriller. Het durft nauwelijks ergens écht te diepte in te duiken. Er zit meer in.