Een verhaal dat bewaard moet blijven!

“Kijk in de spiegel. Wil je echt dat meisje zijn?” dit is de vraag die de moeder van Jude aan Jude stelt in het boek Ik geef je de zon van Jandy Nelson. Wie ben je echt en wie zijn de mensen om je heen? Die vragen staan min of meer centraal in dit indrukwekkende boek. De verhalen van Noah en Jude, de hoofdrolspelers, zijn herkenbaar en raken de lezer tot op het bod. Ik geef je de zon bevat een verhaal dat bewaard moet worden.

Noah en Jude zijn tweeling. Ze zijn onafscheidelijk wanneer ze dertien zijn. Hun moeder wil dat beide kinderen naar de kunstopleiding gaan. Noah kan perfect tekenen en hij wil heel graag naar de opleiding. Hij besluit alles te doen om zijn portfolio geweldig te maken. Jude, daarentegen, is minder getalenteerd. Toch probeert zij ook aangenomen te worden. Maar dan gebeurt er iets verschrikkelijks waardoor Jude en Noah het contact met elkaar verliezen.

Nelson beschrijft het verhaal in Ik geef je de zon vanuit twee personages. De lezer leest mee met Noah wanneer hij dertien is en hij leest mee met Jude wanneer ze zestien is. Tussen die twee momenten in het leven is heel veel gebeurd en de lezer maakt gaandeweg het boek mee wat er precies aan de hand is. Deze opbouw is uniek en heel waardevol. Door de periode tussen dertien en zestien niet met de tijd mee te beschrijven, bouwt de auteur een goede spanning op. De gevolgen van alles wat er gebeurd is, zijn wel direct te lezen (in de stukken van Jude). Kortom: de lezer weet wat de situatie was, hoe de situatie nu is, en moet ontdekken wat er tussendoor is gebeurd. Dat maakt het verhaal heel erg aantrekkelijk.

Ook het taalgebruik in het boek is mooi. Zinnen als “En zo gaan we allemaal op onze eigen manier met mysteries om” of “alleen de allergelukkigsten vinden hun wederhelft, vandaar” zorgen voor een diepere laag in het verhaal. Nelson werkt de thematiek in het boek op deze manier heel mooi uit. Ook de vraag aan het begin “Wil je echt dat meisje zijn” zorgt voor stof tot nadenken.

“Het is tijd voor een tweede kans. Het is tijd om de wereld opnieuw te maken. Weten dat ik met deze zaag maar één keer kan doen wat ik moet doen, sla ik de band om mijn schouder, plaats het cirkelblad tussen Noahs schouder en de mijne en zet de machine aan. De zaag komt brullend tot leven. Mijn hele lichaam vibreert mee als ik de steen in tweeën splijt. Zodat NoahenJude Noah en Jude wordt. “Je vermoordt ze” zegt Guillermo met een verbijsterde blik. “Nee. Ik heb ze gered.” Eindelijk.” Via waardevolle gebeurtenissen weet Nelson het verhaal extra kracht mee te geven. Ze stelt kunst en het ‘anders zijn’ in het boek centraal, waardoor de lezer aangezet wordt tot nadenken. Door Noah homo te laten worden en hem daarmee te laten ‘dealen’, maakt ze het verhaal realistisch.

In Ik geef je de zon valt alles op een natuurlijke manier op zijn plaats. De titel komt verschillende malen terug in het boek en ook de Ark van Noah krijgt een rol in het verhaal. Ook de vergelijkingen die gemaakt worden, werken soms relativerend. “Natuurlijk, waarom niet? Zelfs God. Hij moest de wereld twee keer scheppen.” Juist de symboliek en de mooie vergelijkingen zorgen ervoor dat het boek indrukwekkend wordt. Het verhaal is maar klein, er gebeurt niet veel. Toch ‘gebeurt’ er wel veel. De lezer wordt meegenomen in het verhaal van Noah en Jude, ontdekt waarom de tweeling zo afstandelijk is geworden.

Ik geef je de zon is een boek dat niet zomaar weggelegd kan worden. Via een passende opbouw vertelt Nelson over Jude en Noah en hun levens. Met symbolische teksten en mooie vergelijkingen zorgt ze voor veel diepgang in het verhaal. Door het aantal gebeurtenissen klein te houden, vergroot ze de impact van deze gebeurtenissen. Ze laat de lezer nadenken. Nadenken over wie of wat iemand is. “Wil je echt dat meisje zijn?” Heel mooi.