Ziekte maakt meer kapot dan je lief is

Niet iedereen heeft het geluk compleet gezond door het leven te gaan. Niet alleen de zieke is echter ziek. Caja Cazemier vertelt in Mission Impossible het verhaal van Vince en zijn zieke moeder. Ze laat voor eens en altijd zien: vechten doe je niet alleen.    

Wanneer Vince zijn hond Lola uitlaat, ontmoet hij een paar prachtige meiden. Eén van die meisjes is zó knap dat hij op slag verliefd op haar wordt: Mare. Al snel volgt een tweede ontmoeting. Ook Mare lijkt wel wat in Vince te zien. Echter, één element gooit roet in het eten: Vinces moeder is ernstig ziek en haar ziekte drukt een behoorlijke stempel op het leven van Vince. Is zijn nieuwe relatie met de stoere, rokende en drugs gebruikende Mare wel bestand tegen alle ellende?     

‘‘Dat komt ook door de huntington,’ legde hij uit. ‘Er zit eigenlijk geen rem meer op.’’ Het is bijzonder hoe Cazemier de onbekende ziekte Huntington blootlegt in haar jeugdroman. Vanaf de eerste bladzijde is duidelijk dat er iets met de moeder van Vince aan de hand is. Ze reageert gek, lijkt vergeetachtig, doet snel boos en lijkt vaak dronken. Lange tijd weet je als lezer niet precies wat er aan de hand is. Je bekijkt de moeder van een afstandje en probeert uit te zoeken wat er loos is. Zo ontstaat het beeld dat menig toeschouwer heeft van iemand met deze ziekte. Na die beeldvorming gaat Cazemier verder in op de ziekte. Ze laat zowel Vince als zijn moeder in alle openheid vertellen over de symptomen van de ziekte en het verloop ervan. Erg rooskleurig is het niet, maar wel oprecht en zonder poespas. En daarin – in die weergave zonder poespas – ligt de kracht: Huntington wordt iets bekends – een taboe wordt doorbroken.    

Verder lijkt Mission Impossible niet geheel vernieuwend. Cazemier hanteert een prettige schrijfstijl waarbij vooral in het begin van het verhaal niet altijd even welgevormde dialogen domineren. Het karakter van Vince is soms, wellicht onbedoeld, wat bot – ‘Hoewel hij het tof van Bram vond dat hij de moeite nam een gesprek met zijn moeder te beginnen, begon het Vince al snel te vervelen’ – en evenals Mare erg doorzichtig. Zijn handelingen (Mare niet inlichten over de ziekte, steeds minder tijd nemen voor school) roepen bij voorbaat al verwachtingen op en veroorzaken een doorzichtige plot. Bovendien verzwijgt Vince de ziekte van mijn moeder, geheel naar verwachting van de lezer, lange tijd. Het brengt hem in verwachte bizarre situaties: ‘Je moeder belt, en jij gaat naar huis?’ Voor menig lezer vormt hij in het begin een bron van ergernis: vertel het gewoon, en je bent ervan af! Dit verandert wanneer duidelijk wordt waarom Vince zwijgt. Langzaam wordt hij de sterke, stoere jongen die hij in het begin niet leek.    

Toch raakt het verhaal. De manier waarop Cazemier bespreekbaar maakt wat een zieke ouder met een kind doet en de manier waarop ze de situaties waarin zo’n kind verkeert uitwerkt, maken het verhaal al boeiend genoeg. Dan hoeft het geen stilistisch plaatje of plottechnisch hoogtepunt te zijn.