Een iets té lange reis

Na de succesvolle Talon Saga brengt Julie Kagawa opnieuw een boek uit waarbij de hoofdpersoon meer dan alleen een mens is. Ditmaal treft het Yumeko. Ze is een half-kitsune en wisselt dus tussen vos en mens. Haar verhaal, gecombineerd met het verhaal van Tatsumi, vormt de basis in Schaduw van de vos.      

In de eerste pagina’s wordt de lezer van deze nieuwe roman direct geconfronteerd met een moord. Het nieuwe kamermeisje van vrouwe Satomi wordt door Satomi zelf geofferd aan een oni (demo). Ze wordt verslonden en slechts een lichtbol blijft over: ‘Vrouwe Satomi was een nachtmerrie, een beeldschone nachtmerrie van zijde, make-up en zwaar parfum.’ De lichtbol, in combinatie met het perspectief van vrouwe Satomi zal een rode draad door het verdere verhaal zijn.    

Dat verhaal gaat over Yumeko en Tatsumi. Yumeko is half-kitsune in opleiding. Ze hoort van meneer Isao dat een legendarische draak op het punt staat te verrijzen: ‘Steeds wanneer hij verschijnt, verschuift de wereld en slaat ze een ander pad in, ten goede of ten kwade.’ De persoon die het complete drakengebed bezit, mag wensen en de draak zal vervullen. Om de wereld te beschermen is het gebed opgeknipt in delen en één deel bevindt zich in de tempel waar Yumeko is. De tempel loopt gevaar en Yumeko krijgt de opdracht het deel van het gebed naar meester Jiro in de Tempel van de Stalen Veer te brengen.    

Op haar reis daarnaartoe komt ze Tatsumi tegen. Tatsumi is een demonendoder van Kage. Hij heeft de opdracht gekregen het deel van het gebed op te halen. Hij weet niet dat Yumeko het heeft en Yumeko weet niets van Tatsumi’s bedoelingen. Ze sluiten vriendschap en helpen elkaar tijdens de reis naar de nieuwe tempel. Dit blijkt een zeer gevaarlijke reis.    

Schaduw van de vos is een roman vol actie. Kagawa gunt de lezer, meer nog dan in de Talon Saga, geen moment rust. Vanaf het moment dat het boek geopend is, word je geconfronteerd met moorden, achtervolgingen en gewelddadige gebeurtenissen. Enerzijds lijkt dit een prachtig middel om een boek om te toveren tot een pageturner. In eerste instantie lijkt dit Kagawa dan ook zeker te lukken. De lezer moet wennen aan het wisselende perspectief, maar kan zeker genieten van alle spannende gebeurtenissen. De onheilspellende start, in combinatie met het legendarische karakter van het verhaal (draken, demonen, monsters, oude verhalen en mythen uit Japan) draagt daar zeker aan bij. Kagawa creëert de perfecte basis voor de sfeer die dit boek hard nodig heeft.    

Helaas heeft de medaille in dit geval een duidelijke keerzijde. Personages als Tatsumi en Yumeko worden te weinig uitgewerkt en vervullen de functie van platte personages. Hun gedachtegangen en gevoelens krijgen onvoldoende ruimte in de beschrijvingen en worden met enige regelmaat verdrongen door weer een achtervolging, gevecht of moord. Het blijkt een cruciaal gegeven: beide personages landen niet echt en het is moeilijk écht met ze mee te leven.    

Zo ontstaat een reisverhaal dat eigenlijk te lang lijkt te duren. Hoewel de actievolle gebeurtenissen boeiend zijn en er bij vlagen zeker voor kunnen zorgen dat je het hier-en-nu vergeet en wegzapt naar de wereld van Kagawa, blijft het gemis van sterk opgezette personages gedurende het hele verhaal knagen. Het maakt de gebeurtenissen minder relevant en indrukwekkend.    

Schaduw van de vos is typisch een boek dat de honger niet stilt. De complexe situatieschets aan het begin van het verhaal belooft veel goeds, maar de uitwerking ervan – door de vlakkere personages en de grote hoeveelheid verschillende gebeurtenissen achter elkaar – doet als onvolledig aan. De functie van de half-kitsune valt tegen, in tegenstelling tot de functie van de half-draken in de Talon Saga: de achterliggende gedachte blijft te latent aanwezig. Schaduw van de vos brengt niet wat het had mogen brengen. Kagawa biedt ruim 400 pagina’s leesplezier, maar laat het lezershart niet veel sneller kloppen.